یادمان
لالهزار، زار میزند
- يادمان
- زیر مجموعه: ديدهبان یادگارهای فرهنگی و طبيعی ایران
- یکشنبه, 03 بهمن 1389 07:47
- آخرین به روز رسانی در یکشنبه, 03 بهمن 1389 07:47
- نمایش از یکشنبه, 03 بهمن 1389 07:47
- بازدید: 6302
برگرفته از تابناک
به نوشته «تهران امروز» به نقل از خبرگزاری میراث فرهنگ، از باغهای لالهزار، که در مجاورت شهر تهران بودند تنها باغچهای به جا ماند و از آن باغچه «خانه اتحادیه» که هماکنون در انبوهی از درختان قطور قرار گرفته است.
به گفته مسئول بافت تاریخی تهران این درختان هم در حال خشک شدن هستند و بهزعم مغازهداران اطراف درحال خشک کردن!! خانه امین السلطان با مساحت 9 هزار مترمربع، در انبوه مغازههای الکتریکی چنان از یادها رفته که هیچ کاسب و فروشندهای نه خانه اتحادیه را میشناسد و نه خاطره داییجان ناپلئون را.
قرار بود لالهزار شانزلیزه تهران شود اما نشد. بیتفاوتی مسئولان و فروشندگانی که حتی به گیشههای به جای مانده از سینماهای لالهزار هم رحم نکردند و کابلها و لوازم الکتریکیشان را داخل آنها گذاشتند، نگذاشت که این خیابان با هویت تاریخی و لالههای هرسالهاش، نگین خیابانهای تهران شود.
پیاده روهای لاله زار که روزگاری محل بحث و تبادل نظر افراد سرشناس تاریخی بود امروز راسته پارکینگ موتورها و چرخ دستیهایی است که کارتون کلید و پریز حمل میکنند. لاله زار فعلی چنان رو به افول رفته است که قدم زدن در آن و دیدن بافت تهران قدیم رعب انگیز است. «خسرو عروجی»، یکی از مغازهدارانی است که از سال 41 خیاطی داشته و امروز مغازه پیراهن فروشی دارد. میگوید: «درلالهزار خانههای بسیار بزرگی وجود داشته که امروز همگی خراب شده و جایشان را به پاساژهای تجاری دادهاند. بهطوری که هتل کاروان که روزگاری محل آمد و رفت توریستها بود تخریب شده و همینطور حمام بزرگی که روبهروی آن هتل بود از بین رفته است و جایشان را پاساژها گرفتهاند.»
عروجی در پاسخ به این پرسش که چه عاملی باعث شد تا لاله زار تبدیل به بورس الکتریکی شود میگوید: «بسیاری از این مغازهداران بازنشستههای دولتی یا از جمله افرادی بودند که از اداره جات بازخرید شده بودند. آنها چون کار دیگری بلد نبودند الکتریکی باز میکردند و چراغ و لوازم الکتریکی میفروختند بهطوری که هماکنون یک تولیدکننده در راسته لاله زار وجود ندارد.»
این درحالی است که بسیاری از بناهای تاریخی که در لالهزار وجود دارد تنها نمایی پوسیده است برای اینکه گذشتهای حفظ شده باشد و زمانی که از وضعیت نابسمان این بناها پرسش میشود فروشندگان میگویند بناهای تاریخی که در طبقه فوقانی قرار دارد کارگاهایی است که افراد بسیاری در آن مشغول به فعالیت هستند و ما موظف به حفظ نمای بنا هستیم و هیچ مسئولیتی نسبت به معماری درون بناها نداریم.