جشن خرم‌روز، یکم دی‌ماه فرخنده باد

 واژه «ددوش» در زبان اوستایی، در پهلوی «داتار» و در فارسی امروز «دادار» یا «دی»، صفت اهورامزدا و به معنی «آفریدگار» است.

جشن تیرگان، 13 تیرماه / جشن تیرگان و روز قلم

در گاهشماری ایرانی، سیزدهمین روز هر ماه و چهارمین ماه هر سال به نام «تیر» خوانده می‌شود و به فرخندگی هم‌نامی روز و ماه به نام ایزد تیر و بزرگداشت جایگاه آن در اندیشه ایرانیان، روز سیزدهم تیرماه «جشن تیرگان» یا «تیر و جشن» برگزار می‌شود.

واژه‌شناسی جشن سده / دو یادداشت تازه درباره واژه‌شناسی جشن سده

متن‌های عربی همچون آثارالباقیه را ایرانیان فارسی‌زبانی چون بیرونی نوشته‌اند که بر هر دو زبان فارسی و عربی تسلط داشته‌اند، و با آگاهی از معنای واژه سده (دوره ۱۰۰ روزه) همه جا سده را به صورت سدق معرب کرده‌اند.

دکتر جمشیدی دق کرد!

امروز در مراسم باشکوه تشییع پیکر مرحوم دکتر جعفر جمشیدی راد در میان جمعیت به این می‌اندیشیدم که چرا دکتر جمشیدی در پنجاه و دو سالگی از بین ما رفت؟

برگه‌های شادباش (کارت تبریک) به مناسبت جشن ملی اسفندگان 1397

تارنمای ایرانبوم، به مناسبت جشن ملی اسفندگان 6 طرح اسفندی را پیش‌کش می‌کند. هدف ایرانبوم پاسداشت آیین‌های ایرانی و جلوگیری از اشاعه فرهنگ غربی است. امید است در این راه کامیاب باشد.

در فرهنگ ایران، پنجم اسفندماه، روز و هنگام «جشن ملی اسفندگان» یا «سپندارمذگان» است. سپندارمذ لقب زمین و به معنی گستراننده، مقدس و فروتن است؛ زمین که نماد عشق است و با فروتنی و از خود گذشتگی، آغوش خود را برای همهٔ جانداران گسترده است. جشن اسفندگان، روز مهر ایرانی: روز مهر و مهرورزی به آفریننده و آفرینش / روز مهر و سپاس به زن و زمین / روز مهر ایرانیان به ایرانیان / روز مهر ایرانیان به سرزمین ایران.

نمآهنگ اسفندگان به مناسبت جشن ملی اسفندگان، روز مهر ایرانی

نمآهنگ اسفندگان - که در راستای پاسداشت آیین‌های ایرانی و به مناسبت جشن «اسفندگان روز مهر ایرانی» آماده شده است - پیش‌کش شما عزیزان می‌گردد. امید است موجب شادمانی و شعف گرامیان گردد.

روز سپند زن - دکتر میرجلال الدین کزازی

جشن سپندارْمَذْگان یکی از جشن‌های باستانی ایرانی است و مانند بسیاری دیگر از جشن‌های ایرانی، سرشت و ساختاری آیینی و باورشناختی دارد. این جشن بازخوانده به سپندارمذ، یا در ریخت اوستایی آن: سِپَنْتا آرْمَئیتی، یکی از اَمشاسپندان یا فرشتگان فرّمند و بَرین در آیین کهن ایران است.

مانیا (پیشکش مادران ایران را، به خجستگی سپندارمذ) - سروده‌ی رضا آقازاده

در اوستا «سْپَنْتَ آرْمَئیتی»، در پهلوی «سْپَندارمَت» در پارسی به گونه‌های«سْپندارمذ» یا «سْپندارمد» و «اسپندارمذ» و «اسپندارمد» و «سْپندارمز» نگارش شده است. «سْپَند» صفت است به معنای مقدس در نام‌هایی همچون «اسپند» که دود می‌کنیم، در نام «اسفندیار» پورِ گشتاسپ، در نام «گوسپند»، و... دیده می‌شود. «آرْمَئیتی» به معنی فروتنی و فداکاری است. در «ریگ ویدا» هم نامش آمده است. در پهلوی آن را به «خرد کامل» ترجمه کرده‌اند.

گاهشماری باستانی یا گاهشماری احساسی؟

همواره در مورد زمان برگزاری جشن‌ها و همچنین گرامیداشت مناسبت‌های ایرانی، دو دیدگاه وجود داشته است. یکی دیدگاه کسانی است که به باور آنها، باید زمان جشن ها و مناسبت ها، بر پایه گاهشماری پیشین ایرانیان یا گاهشماری باستانی گرفته شود؛

زمان درست جشن‌های ایرانی - جشن‌های ایرانی در تقویم رسمی ایران

گروه نخست بر این باورند که جشن ها باید مطابق با "تقویم راستی" که همه ماه هایش 30 روزه است برگذار شود و تاکید می کنند که این تقویم از اصالت و قدمت زیادی برخوردار است و طی قرن ها حفظ شده تا امروز به دست ما رسیده و گروه دیگر استدلال می کنند که جشن های ایرانی باید طبق تقویم رسمی کشور که بنیان علمی دارد و همه ایرانیان با هر دین و باوری به آن مراجعه می کنند یا همان تقویمی که در آن شش ماه نخست سال 31 روز و شش ماه دوم 30 روزه ( اسفندماه 29 یا 30 روز) است، برگذار شوند. این نگارنده که از باورمندان به دیدگاه دوم است، در تبین آن نگاهی خواهد داشت به تاریخچه و برتری های گاهشماری رسمی کشور نسبت به گاهشماری های دیگر و اهمیت آن در تعیین دقیق زمان جشن های ایرانی، و سپس دیدگاه شماری از پژوهشگران و اندیشمندان را در این باره، بازمی نماید.