ایران‌بوم

گفته می‌شود که دریاچه چیتگر تا اواخر خردادماه آبگیری می‌شود اما هنوز انتقادها و مخالفت‌‌های کارشناسی با اجرایی شدن این طرح به قوت خود باقی‌است. کارشناسان معتقدند که منافع ملی و مردمی در این طرح دیده نشده‌ و آبگیری این دریاچه مصنوعی از طریق رودخانه کن می‌تواند عواقب خطرآفرینی برای شهر تهران داشته باشد.

Upcoming 2021 Nike Dunk Release Dates - nike tiempo ii jersey green black friday specials - CopperbridgemediaShops | Latest Nike Air Force 1 Shadow Trainer Releases & Instant Drops , IetpShops , nike tiempo leather turf 2010

خبرگزاری میراث فرهنگی ـ پس از گذشت بیش از یک سال از ساخته شدن سد دریاچه چیتگر، مسوولان شهرداری تهران اعلام کرده‌اند که این دریاچه تا اواخر خرداد ماه آبگیری می‌شود. شهرداری در حالی از آبگیری دریاچه خبر می‌دهد که از ابتدا این پروژه با انتقادهای شدید از سوی متخصصان امور آب و محیط زیست مواجه بوده و مسوولان شهرداری علی رغم خواست متخصصان، هیچ مستندی مبنی بر منطقی بودن آن ارائه نکردند.

به گزارش CHN کارشناسان پروژه دریاچه چیتگر را همانند اکثر پروژه‌های آب در چند 10 سال اخیر، دچار مساله اجرازدگی جانبدارانه می‌دانند که منافع مردمی و ملی در آن به هیچ وجه لحاظ نشده‌است.

آبگیری دریاچه مقارن با زمانی شده‌است که دولت قصد دارد بابت کمبود آب در کشور، آب دریای خزر و عمان را به فلات مرکزی ایران منتقل کند. به نظر می‌رسد ساخت این دریاچه نیز در زمره اشتباهات بزرگی‌است که در دهه‌های اخیر انجام شده و در چند سال آینده تاثیرات آن مشخص می‌شود.

«فاطمه ظفرنژاد»، پژوهشگر مسایل آب در گفت و گو با CHN با انتقاد از ساخت چنین دریاچه‌ای در تهران گفت: «مطالعات این پروژه بسیار سطحی بوده و من اطمینان دارم که مطالعه‌های نیازسنجی، گزینه یابی، پیش‌شناسایی و شناسایی فاز یک و دو در آن انجام نشده یا سرهم بندی شده است.»

او معتقد است که این پروژه نیز همانند باقی پروژه‌های حوزه آب در یکی دو دهه اخیر، بر اساس منافع شرکت‌های منتفع در ساخت و ساز انجام می‌شود که در آن‌ها اتفاقات بیست سال آینده شهر دیده نشده‌است.

تبخیر سالانه 6 تا 7 میلیون مترمکعب آب از دریاچه مصنوعی

دریاچه مصنوعی چیتگر آن گونه که مسوولان شهرداری تهران می‌گویند، شش کیلومتر طول دارد و برای آبگیری آن باید 220 هکتار از اراضی غرب تهران در محدوده چیتگر پر آب شود. آبگیری این دریاچه از طریق رودخانه کن انجام می‌شود. حجم مخزن دریاچه 9.5 تا 11 میلیون متر مکعب عنوان شده‌است.

به اعتقاد ظفرنژاد، با ساخت دریاچه مصنوعی چیتگر، سالانه 6 تا 7 میلیون متر مکعب آب در سد دریاچه تبخیر می‌شود و این برای اقلیم پایتخت که با محدودیت آب مواجه است، میزان زیاد و قابل توجهی است. از سوی دیگر با ساخت دریاچه و نابودی جنگل چیتگر، احتمال وقوع سیل در منطقه کن افزایش می‌یابد، ضمن این که باغ‌های پایین دست رودخانه کن بابت آبگیری دریاچه خشک می‌شوند.

پیش از این نیز «حسین آخانی»، کارشناس محیط زیست و عضو هیات علمی دانشگاه تهران در مورد اتفاقی که با آبگیری دریاچه برای محیط زیست منطقه می‌افتد، گفته بود: «پیش از این روی رودخانه کن سد ساخته شده است و اگر قرار باشد سد جدیدی روی آن بزنند از دیدگاه زیست محیطی، اشتباه است؛ چون حبس کردن آبی که باید به پایین دست برود، اقدامی ضدمحیط زیستی است.»

به اعتقاد ظفرنژاد در جایی که میزان تبخیر در سد دریاچه بسیار بالا است، اختصاص آب رودخانه کن به آن امری غیرعاقلانه و فانتزی است.

ظفرنژاد از شیوه‌های ساخت و ساز شهرداری تهران انتقاد کرد و گفت: «در سال‌های اخیر با الگوبرداری از شیوه‌های کشورهای دیگر در ساخت و ساز، برج‌هایی ساخته شد که با شرایط بوم شناختی تهران هیچ تناسبی نداشته و در واقع شهر تهران با این روش تخریب شده‌است.»

به گفته او، ساخت پارک‌های آبی در شرایطی که کشور ما در شرایط کم آبی قرار دارد و ساخت و سازهایی مانند ساخت دریاچه مصنوعی چیتگر در زمره ساخت و سازهایی‌اند که با شرایط بومی تهران هیچ تناسبی ندارند.