نگاه روز
تودی زمان: ترکیه خسته و فرسوده شده است
- نگاه روز
- نمایش از سه شنبه, 03 مرداد 1391 07:59
- بازدید: 5700
وقوع انقلاب های عربی در منطقه خاورمیانه و شمال آفریقا، آغازگر دوره ای جدید در سیاست خارجی ترکیه بود که تاکنون ادامه دارد. تحلیلگر روزنامه «تودی زمان» در مطلبی با بررسی نتایج و پیامدهای این سیاست خارجی، نتیجه می گیرد که این سیاست، موجب فرسودگی و از توان افتادگی ترکیه شده است.
cheap shoes nike dunk sb silver box collection - Low shoes - GiftofvisionShops - nike jordans retro 1 camo shoes black friday deals , Sneakers - Women's shoes | IetpShops , New Balance 327 Moonbeam Leopard , cheap invisible air jordans , 4011496719 , Where To Buy
وقوع انقلاب های عربی در منطقه خاورمیانه و شمال آفریقا، آغازگر دوره ای جدید در سیاست خارجی ترکیه بود که تاکنون ادامه دارد. تحلیلگر روزنامه «تودی زمان» در مطلبی با بررسی نتایج و پیامدهای این سیاست خارجی، نتیجه می گیرد که این سیاست، موجب فرسودگی و از توان افتادگی ترکیه شده است.
به گزارش «تابناک»، روزنامه «تودی زمان» با اشاره به رویکرد جدید سیاست خارجی ترکیه می نویسد دیگر اثری از ترکیه ای که از یک سو اهداف جدیدی را در رابطه با اتحادیه اروپا، ایران و اسرائیل برای خود تعریف می کرد و از سوی دیگر، پروژه های بلندمدتی را با سوریه، روسیه و آمریکا به انجام می رساند، وجود ندارد.
تحلیلگر این روزنامه ادامه می دهد:
همان گونه که درباره سیاست داخلی ترکیه نیز شاهد هستیم، دولت در سیاست خارجی خود نشانه هایی از خستگی و فرسودگی را بروز می دهد.
به طور قطع، تحولات سوریه نقش مهمی در وضعیت کنونی سیاست خارجی ترکیه ایفا کرده است. ترکیه و به ویژه «رجب طیب اردوغان»، نخست وزیر این کشور، به طور پیوسته بیانیه هایی شدیداللحن درباره بحران سوریه صادر می کند که بیانگر تهدیداتی علیه بشار اسد هستند.
با این حال، در ارتباط با بحران سوریه، ترکیه در حال حاضر تنها مانده است. هرچند کشورهای غربی در این زمینه کم و بیش حمایت هایی را از ترکیه انجام داده اند، اما این کشور به خوبی آگاه است که این حمایت ها مقطعی است و در صورتی که غرب ضرورت بداند، به طور کلی برداشته خواهد شد.
چهار کشوری که دیکتاتورهایشان را از طریق انقلاب برکنار کردند (مصر، لیبی، تونس و یمن)، ترکیه را نمونه ای مناسب برای خودشان قلمداد نمی کنند و این کشور را در زمره کشورهایی با بیشترین اهمیت قرار نمی دهند. این، با وجود تمام تلاش ها و حرکات دیپلماتیکی است که از طرف ترکیه انجام می گیرد.
به طور خاص، در مورد مصر که در آن اخوان المسلمین به کاخ ریاست جمهوری راه یافته، بسیار غیرمحمل است که روابط نزدیک تری را با ترکیه در پیش بگیرد. بنابراین، برقراری نوعی روابط همکاری جویانه با مصر در خاورمیانه که مشابه روابط آلمان و فرانسه در اروپا باشد، در کوتاه مدت غیرمحتمل است. با سفر «محمد مرسی» به عربستان سعودی، اولویت جدید مصر به روشنی مشخص شد.
نه تنها سیاست خارجی ترکیه در تطابق خود با شرایط متغیر ناکام مانده، بلکه مجموعه های دیپلماسی مدنی آن که توسط دفتر دیپلماسی عمومی، سازمان همکاری و توسعه ترکیه و مراکز فرهنگی «یونوس امره» نمایندگی می شوند نیز ناکارآمد بوده اند.
در حقیقت، مشخص نیست در ازای میلیون ها دلار منابع عمومی که صرف این سازمان ها می شود، آن ها چه سودی به ترکیه می رسانند.
علاوه بر این موارد، امواجی که سیاست ترکیه در قبال اسرائیل ایجاد کرده بود، فروکش کرده است. نه اسرائیل و نه گروه های فلسطینی، دیگر اشاره ای به ترکیه نمی کنند. به طور خاص، امروز به خوبی مشاهده می کنیم که چگونه تلاش های ترکیه در ارتباط با موضوع فلسطین، غیرسازنده بوده است.
سیاست ترکیه در قبال عراق نیز به معمایی تبدیل شده است. هنوز مشخص نیست که ترکیه از دادن پیشنهاد پناهندگی به «طارق الهاشمی»، معاون نخست وزیر پیشین عراق چه سودی برده است. جهان عرب نیز به واسطه این کار، از ترکیه تقدیر نکرده است. بر عکس، کمپین ضد ترکیه به رهبری نوری المالکی، نخست وزیر عراق قدرت بیشتری پیدا کرده است. شیعیان عراق، دیگر به ترکیه احساس نزدیکی نمی کنند.
از جنبه ای دیگر، به واسطه سیاست ترکیه در قبال سوریه، روابط ترکیه با ایران به وخیم ترین دوره خود رسیده است. دو کشور در جریان رقابتی ضمنی، در تلاش برای تضعیف یکدیگر هستند.
در مورد روابط ترکیه با بسیاری از سازمان های بین المللی و قدرت های جهانی نیز زنگ خطر به صدا درآمده است. از این جمله می توان به اتحادیه آفریقا، روسیه و ایالات متحده اشاره کرد.
هرچند دلایل متعددی برای این امور ذکر می شود، اما به هر حال، ترکه به پویایی جدیدی در سیاست خارجی نیاز دارد. راهبرد «به صفر رساندن مشکلات با همسایگان» که زمانی با موفقیت از سوی ترکیه پیگیری شد، به طور کامل کنار گذاشته شده است. ترکیه به سیاستی بازگشته که پیش از به قدرت رسیدن حزب عدالت و توسعه آن را دنبال می کرد. امروز، عملاً هیچ همسایه ای وجود ندارد که ترکیه با آن مشکل نداشته باشد.
