ایران‌بوم

دیدگاهی که فرد نسبت به خود دارد بر نتیجه و ثمر کارهای او اثر می‌گذارد. کودک و نوجوانی که اعتماد به نفس دارد، هر کاری را با جرأت اقدام می‌کند و با همت به پایان می‌رساند؛ کودک و نوجوانی که به او تلقین شده باشد که تو نمی‌توانی، اصولاً کار و کوششی را آغاز نمی‌کند، زیرا گمان دارد از عهده‌اش برنمی‌آید و اگر هم شروع کند مداومت ندارد و با کوچکترین دشواری آن را به کنار می‌گذارد زیرا هر دشواری را دلیلی بر ناتوانی خود می‌بیند.‏

ریشۀ خودباوری در تربیت اولیه انسان است. پدر و مادری که بر ظرفیت‌های واقعی و توانایی‌های اکتسابی فرزند تمرکز دارند و او را به سبب تلاش برای آموختن و به کار بردن تشویق می‌کنند، پایه‌گذار اعتماد به نفس و خودباوری در فرزند می‌شوند. اما والدینی که فقط بر نارسایی های کودک توجه دارند و او را به علت ندانستن و کم دانستن به صورتی ناعادلانه شماتت می‌کنند در او این احساس را پدید می‌آورند که ضعیف و ناتوان است و از عهده کارها برنمی‌آید.‏

حتی در سطح بین‌المللی هم دیده می‌شود برخی کشورها مستقیم و غیرمستقیم به ملل دیگر این پیام را می‌دهند که شما از عهده امور خود، پیشرفت علم و صنعت، فرهنگ یا اقتصاد برنمی‌آیید و باید امور خود را یا به ما بسپارید و یا از ما سرمشق بگیرید.

برخی افراد نیز با خودباختگی این پیام نادرست را می‌پذیرند و برای پیشرفت چشم به این پیام‌آوران دروغین می‌دوزند. اما مللی که با یاری گرفتن از خداوند و به کار انداختن توان خود می‌کوشند، ازجمله میهن اسلامی ما، عملاً نشان می‌دهند که با خودباوری، پیشرفت و حتی جلو افتادن از کشورهای صنعتی در زمینه‌های علمی و اقتصادی، علاوه بر فرهنگ والای وحدانی و الهی که در آن پیشتازیم، میسّر است و کوتاه سخن، خودباوری عامل عمده پیشرفت‌های اجتماعی است.‏