ایران‌بوم

چند روز تعطیلی خرداد را با هدف زیارت سرزمین باستانی آرتاویل (اردبیل) به سوی نمین رفتیم. در شهر نمین به کتابی دربارۀ نمین دست یافتم، که ما را بسوی میناور (البته غلط مصطلح امروزی میناباد) رهنمون کرد و درپی آن دلمن‌ها. درمیناور متوجه شدیم که برای دیدن دلمن‌ها باید زمان بیشتری داشته باشیم و باید بدون خانواده به کوهنوردی بپردازیم تا دلمن‌ها راببینیم. اما بدلیل وجود پسوند ور درمیناور بدنبال ور جم وی ونگهان گشتم که نیافتم؛ ولی طبیعت سحرانگیز میناور ذهن مرا بسوی دیگری برد وآن هم معنای دیگری از ور بود. در زبان تبری که دیرینگی‌اش کمتر اززبان تاتی به نظر نمی‌رسد ور به معنای سینه کش کوه پهلو وکنار است واین در واژه نامه تبری نیز به همین معنی آمده است. زیبائی‌های وصف ناپذیر طبیعت سحرانگیز تپه ماهورهای میناور و گل‌های از همه رنگش مرا به این فکر واداشت که احتمالا نیاکان ما به دلیل فراوانیِ انواع گل دربهار دراین تپه ماهورها گل مینا را نمادی از همه گل‌ها گرفته‌اند و اینجا را میناور نامگذاری کرده‌اند. تعدادی عکس بعنوان نمونه ازاین طبیعت دل انگیز را پیش‌کش می‌کنم.

ميناور

در روستای میناور به گورستان بابا حمزه برخوردیم. حتما می‌دانید که بابا در ایران حکم عارف وحکیم را دارد مانند باباطاهر. گورستان بابا حمزه مربوط به سده‌های میانی دوران‌های تاریخی پس از اسلام است و در شهرستان نمین، بخش عنبران، روستای میناور (میناباد) واقع شده و این اثر در تاریخ ۲۴ تیر ۱۳۸۲ با شمارهٔ ثبت ۹۱۵۳ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
بنا به روایت سرکارخانم لاله عرفانی نمین نویسنده کتاب شکوه دیرین نمین این گورستان باقی مانده از قرن چهارم هجری است ولی بنظر می رسد بنا به نام باباحمزه وسنگ گورهایی که من دیده ام ونیز امام زاده‌ای که در بلندای تپه وجود دارد وگورستان دراطراف آن بوجود آمده این مکان باید از دیرباز مکان مورد نیایشی بوده باشد.

ميناور