ایران‌بوم

روزی حضرت عیسی علیه السلام به همراه مردی ابله در بیان ، به راهی می رفت که به چاله ای بزرگ رسیدند ، در آن چاله استخوانهای زیادی بود که توجه همراهِ حضرت را به خود جلب کرد و او از عیسی علیه السلام خواست تا اسم اعظم و رَمزِ زنده کردن مردگان را به او یاد دهد تا استخوانها را زنده کند و جان بگیرند .

گفت شو کن که آن کار تو نیست
لایق انفاس و گفتار تو نیست

که آن نفس می خواهد ز باران پاک‌تر
وز فرشته در روش ادراک‌تر

حضرت پیشنهاد را رد ولی مرد التماس فراوان کرد تا آنکه حضرتِ عیسی علیه السلام رو به آسمان کرده و از خدا خواست که رازِ این کار را به او نشان دهد . خداوند متعال به حضرت عیسی علیه السلام دستور داد آن استخوانها را زنده کند :

خواند عیسی نام حق بر استخوان

از برای التماس آن جوان

حکمِ یزدان از پی آن خام مَرد

صورتِ آن استخوان را زنده کرد

اما استخوانها که زنده شد ، ناگهان شیری درنده از میان آنها بیرون آمد و بر مَردِ همراه ، حمله برد و او را تکه تکه کرد :

از میان بر جست یک شیر سیاه

پنجه ای زد کرد نقشش را تباه

کله اش برکند ، مغزش ریخت زود

مغز جوزی که اندرو مغزی نبود

حضرت عیسی علیه السلام از شــیر پرسید : «چرا چنین کردی ؟ »

شیر پاسخ داد « چون او پیغمبر خدا را خشمگین کرد »

حضرت عیسی علیه السلام پرسید: «چرا او را تکه تکه رها کردی ؟

شیر پاسخ داد : « فقط کشتن او در تقدیر من بود ، نه خوردن او ، زیرا قصد عبرت مردمان بود و بس »

گفت عیسی با شتابش کوفتی گفت ازآن رو که تو آشوفتی

گفت عیسی چون نخوردی گوشت او

گفت در قسمت نبودم رزق او

و در ادامۀ این قصه ، مولانا به قسمت و تقدیر آدمها اشاره می کند که بسا کسانی باشند که روزی نخورده از سفره کنار می روند و کسانی دیگر بر سر آن سفره می نشینند :

ای بسا کس همچو آن شیر ژیان

صید ناخورده رفته از جهان

وحال ای خداوندی که رزق و روزی برای ما مــیسر کرده ای مـا را از خنده و استهزائ دیگران ، رها کن

ای مسیر کرده بر مادر جهان

سخره و بیگار ما را وارهان