زیست بوم
سدهایی که خون رودخانه‌ها را در شیشه کرده‌اند
- زيست بوم
- نمایش از دوشنبه, 01 خرداد 1391 06:44
- بازدید: 4100
روزنامه شرق در مطلبی با عنوان «سدهایی که خون رودخانه‌ها را در شیشه کردند» به قلم «محمد درویش» در کنار انتقاد از تاثیر روند سدسازی بر محیط زیست از برگزاری همایشی در این ارتباط خبر داده است.
JmksportShops , Chaussures, sacs et vêtements , Livraison Gratuite | nike acg alder mid for sale california real estate
در این یادداشت می‌خوانیم:
29 اردیبهشت که می‌رسد، به روزی در تقویم‌های فعالان و نخبگان محیط زیست ایران برمی‌خوریم که نامش چنین است: «روز ملی حمایت از رودخانه‌ها در برابر سدهای بزرگ.»؛ روزی که چند سال است با برپایی گردهمایی‌ها و مناظره‌هایی در نقد جدی صنعت سدسازی در کشور توام شده است و در نهضتی جهانی ریشه دارد که بیش از 17 سال پیش پا گرفت و همه‌ساله در 14 ماه مارس میلادی می‌کوشد تا با برپایی همایش‌هایی علمی در بیش از 100 کشور جهان، مردمان کره زمین را از عواقب نامیمون توسعه افسارگسیخته مدیریت سازه‌ای در صنعت آب آگاه سازد.
اما چرا حاصل مهارت، شگرد یا صنعتی که قرار بوده نقمت هرز‌آب‌ها را به نعمت بدل سازد و با کاهش نرخ فرسایش و ویرانگری سیل‌های حادثه‌خیز، بکوشد تا ضریب امنیت غذایی و پایداری بوم‌شناختی سرزمین افزایش یابد، عملا وارونه شده و کار به جایی رسید که دو سال پیش، 38 تشکل فعال در حوزه محیط زیست طی بیانیه‌ای، وزارت نیرو را به عنوان بیابان‌سازترین وزارتخانه کشور معرفی کردند؟ مگر این سدهای بزرگ و سیمان‌اندود قرار نبود تا جریان دائمی در بستر رودخانه‌های فصلی کشور با تنظیم آب بیافرینند؟ پس چرا در عمل، دستاوردی وارونه آفریده و خون رگ‌های زمین را در شیشه کرده و بلعیدند؟! به راستی چرا باید هر جا که خبر خشک شدن تالاب یا دریاچه‌ای را در کشور می‌شنویم، رد پای ساخت یک سد در بالادست آن حوضه آبخیز را به عنوان یکی از متهمین اصلی رهگیری کنیم؟ چرا در ماجرای مرگ بختگان، طشک، کم جان، گاوخونی، آجی‌گل، ارومیه، هورالعظیم، شادگان، هامون، مسیله و... نمی‌توان نقش سدهای سیوند، ملاصدرا، 15 خرداد، اترک، زاینده رود، زرینه‌رود و... را نادیده گرفت؟
چنین دریافت‌هایی است که بسیاری از علاقه‌مندان به طبیعت ایران را نگران تداوم روند کنونی سدسازی در کشور کرده است و از همین روست که مراسم امسال، شاید اهمیتی دوچندان داشته باشد؛ مراسمی که قرار است از ساعت 16 -اول خرداد 1391- در تالار سبز دانشکده مهندسی شیمی دانشگاه صنعتی شریف برگزار شود؛ همایشی با حضور عالی‌ترین مدیران و تصمیم‌گیران حوزه سدسازی در وزارت نیرو - از جمله علیرضا دائمی (مشاور معاون وزیر در امور مدیریت منابع آب و آب‌شناسی یونسکو)، هدایت فهمی (معاون دفتر برنامه‌ریزی کلان آب و آبفا)، مجید سیاری (معاون طرح و توسعه شرکت مدیریت منابع آب) و علی نورزاد (رییس دانشکده صنعت آب و برق) – که این‌بار برای قدردانی از زحمات و گرفتن نشان و لوح افتخار و سپاس دعوت نشده‌اند، بلکه آمده‌اند تا پاسخگوی سیل پرسش‌ها و انتقادهایی باشند که به راهبردها و سیاست‌های اعمال‌شده در وزارت متبوع‌شان وارد شده و می‌شود.
از همین روست که نگارنده به عنوان یکی از منتقدان جدی مدیریت آب کشور، قدردان شهامت این گروه از مدیران وزارت نیروست که به جای انکار و ندیده گرفتن و نشنیدن صدای منتقدان‌شان، تصمیم گرفتند تا در حضور دانشجویان هوشمند ایرانی و نمایندگانی از رسانه‌های گروهی، مسوولیت‌شناسانه پرسش‌ها را بشنوند و از عملکرد خود دفاع کنند.
باشد که حاصل این هم‌اندیشی‌ها، پرسش‌ها و پاسخ‌ها به رعایت بیشتر توانمندی‌های بوم‌شناختی سرزمین در طراحی و جانمایی بارگذاری‌های مسکونی، صنعتی، خدماتی و کشاورزی بینجامد.
