نگاه روز
چه کسی مسئول بی احترامی به لیونل مسی و فرناندا لیما است؟
- نگاه روز
- نمایش از جمعه, 22 آذر 1392 19:39
- بازدید: 2786
برگرفته از تارنمای ایرانچهر
عقاب علی احمدی
نام کشور « آرژانتین » همیشه یادها و خاطره های گوناگونی را در من زنده می کند : کوشش های ملی گرایان این کشور برای بیرون راندن آمریکایی ها و اروپایی ها ، دولت پرون ، پایداری خونین اعضای جنبش استقلال و آزادی آرژانتین در برابر چیرگی ژنرال های متحد غرب ، اعتراض های پیگیر خانواده های ناپدیدشدگان سیاسی دوران حاکمیت ژنرال ها ، جنگ آرژانتین با انگلستان بر سر جزیره های مالویناس و اشغال این جزیره ها به دست انگلستان . اما شنیدن نام ستارگان فوتبال این کشور همچون « دیه گو مارادونا » و « ماریو کمپس » و « لیونل مسی » همیشه مرا به یاد نخستین حضور ایران در مسابقات جام جهانی فوتبال می اندازد .
در سال ۱۹۷۸ تیم ملی فوتبال ایران به نمایندگی از دو قاره ی جهان ( آسیا و اقیانوسیه ) به آرژانتین رفت تا گونه ای از فوتبال به نام « فوتبال ایرانی » را که در قاره ی آسیا بازیکنانی داشت ، به نمایش بگذارد . شادمانی ایرانیان از پیروزی تیمشان در مسابقه های دور مقدماتی و دریافت پروانه ی حضور در دور نهایی مسابقات جام جهانی در آرژانتین ، اگرچه مانند امروز این همه آشکار نبود ، اما گسترده بود . در دور مقدماتی ایران با اقتدار از پس همه ی حریفان خود برآمد و تنها با کره ی جنوبی دو بازی خود را با تساوی به پایان برد . حتا استرالیا دو بار به ایران در تهران و سیدنی باخت . همه می دانستند برای نخستین حضور یک تیم از قاره ی آسیا ، که جهان فوتبال چیزی جز خاطره ی درخشان بازی تیم کره شمالی چیزی از آن ندیده بود ، دستاوردی بیش از معرفی تیم ایران را نمی توان چشم داشت ؛ چرا که فاصله ی تیم های آسیایی و حتا اقیانوسیه ای با تیم های اروپایی و آمریکای لاتین بسیار زیاد بود . با این وصف ، در این مسابقات تیم ایران سه بازی قابل قبول از خود را به نمایش گذاشت و با یک تساوی با اسکاتلند ( با گل به خودی بازیکن ایرانی از روی اشتباه ) ، باخت سه بر صفر به هلند ( تیم دوم آن جام پس از آرژانتین قهرمان جام ) و باخت چهار بر یک به پرو ، از تیم های مدعی آمریکای لاتین ، به مقام چهاردهم رسید.
تیم ملی فوتبال ایران در بازی های جام جهانی آرژانتین – ۱۹۷۸
اما این حضور جلوه هایی زیبا از دوستی میان ملت ها را هم به یادگار گذاشت . حشمت مهاجرانی ، سرمربی تیم فوتبال ایران که تیم را از فرانک اوفارل ، مربی برجسته ی ایرلندی تحویل گرفته بود ، در خاطره ای چنین می گوید : « روزی که هواپیمای حامل بازیکنان ایران در فرودگاه آرژانتین به زمین نشست ، سرپرستان تیم ایران دو پرچم را به دست بازیکنان دادند و پس از آن ، بازیکنان و مربیان و مدیران تیم ملی فوتبال ایران در حالی که پرچم های ایران و آرزانتین را به دست داشتند ، از پلکان هواپیما سرازیر شدند . مسئولان استقبال کننده ی آرژانتینی با دیدن پرچم آرژانتین در دست بازیکنان ایران ، شور و شوق و هیجانی وصف ناپذیر از خود نشان دادند » . شادمانی آرژانتینی ها از این بود که دانستند با ملتی « دیگر » روبه رو هستند که تنها به « برد به هر بها » در ورزش و مسابقه نمی اندیشد و « دوستی میان ملت ها » را بر هر چیز دیگر برتری می دهد .
حشمت مهاجرانی ، سرمربی تیم ملی فوتبال ایران در آرژانتین – ۱۹۷۸
حال با گذشت بیش از سه دهه از آن روزها ، گروهی اوباش با هدایت مشتی فرصت طلب بی وطن ، با نیت بدنام کردن ایرانیان ، بر صفحه ی ورزشکار برجسته ی معاصر آرژانتینی ، لیونل مسی و زنی که جرمی جز شرکت در مراسم قرعه کشی مسابقات جام جهانی برزیل ندارد ، در سامانه ی فیس بوک ، ناسزاهایی را نوشته اند که سزاوار خود آنهاست . در درازای تاریخ ، ایرانیان نشان داده اند که از هر کس که چیزی برای آموزاندن به آنها داشته باشد ، « درس می گیرند » . فوتبال آرژانتین و مسی به فوتبال ایران و ورزشکاران ایران آموختنی های بسیاری می توانند بیاموزاند . پس بیاییم برای تشویق ورزشکاران آرژانتینی در بازی های آنان با تیم های نیجریه و بوسنی به ورزشگاه برویم و آنان را تشویق کنیم ؛ چرا که دوستی ورزشی ایرانیان و آرژانتینی ها از بیش از سه دهه ی پیش آغاز شده است و با خرابکاری های مشتی بی فرهنگ بی وطن از میان نمی رود .
لیونل مسی ، اسطوره ی فوتبال آرژانتین
در کنار این کار ، مدیران ورزش ایران دست به کار شوند و پای این اوباش را از ورزشگاه های ایران کوتاه کنند . این رویداد در کنار دیگر خامی ها و بی تجربگی های نسل جوان ورزش دوست ایران ، آژیر خطری را به صدا درآورده است که کمتر دولتی در درازمدت می تواند پیامدهای آن و تاثیرهای نابودگر آن بر فرهنگ ملی و وجهه ی ایرانیان در انظار جهانیان را جبران کند . بی کیفرماندن بی احترامی به داور در زمین بازی ، میدان دادن به مجریانی که به هنگام گزارش کردن بازی فوتبال ، تنها و تنها از « برد به هر بها و با هر ابزار » سخن می گویند ، و انتشار لجام گسیخته ی مطبوعات و ورق پاره های زرد ورزشی نما ، امروزه بیش از هر زمان دیگر ، نتیجه ی خود را به نمایش گذاشته اند .