گزارش
انتقاد از تاریخ‌نگاری ایرانی بر پایه‌ی منابع نویسندگان اروپایی
- گزارش
- نمایش از دوشنبه, 18 شهریور 1392 06:41
- بازدید: 4237
فریدون جنیدی با انتقاد از تاریخ‌نگاری ایرانی بر پایه منابع نویسندگان اروپایی، معتقد است، برای اولین‌بار کتابی در زمینه تاریخ ایران بر پایه منابع ایرانی نوشته است.
nike foamposite 2000 black women shoes heels - Blanco - 991 - DJ3180 - Nike Air Max 97 By You Zapatillas personalizables | nike dri fit mens training pant shoes for sale
به گزارش خبرنگار ادبیات خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، فریدون جنیدی در نشست معرفی تازه‌ترین اثر پژوهشی خود با عنوان «داستان ایران بر بنیاد گفتارهای ایرانی» (دفتر نخست: از آغاز تا خاموشی دماوند) که امروز 16 شهریورماه 1392در دفتر انتشارات بلخ (بنیاد نیشابور) برگزار شد، گفت: نویسندگان ما از حدود یک قرن پیش در نگارش تاریخ ایران از منابع اروپایی استفاده کردند؛ به همین دلیل تا امروز هیچ کتاب تاریخی را نمی‌بینیم که بدون نام نویسندگان اروپایی درباره تاریخ ایران نوشته شده باشد.
این پژوهشگر افزود: این اولین‌بار است که چنین کتابی در زمینه تاریخ ایران بر پایه منابع ایرانی نوشته می‌شود. همه کسانی که در اروپا درباره شاهنامه فردوسی کار کرده‌اند، داوری‌شان این است که این اثر سندیت تاریخی چندانی ندارد؛ چراکه از مهم‌ترین دوره تاریخ ایران یعنی دوران هخامنشی در آن خبری نیست. این ادعا به دلیل ناآگاهی از شاهنامه است. واقعیت این است که این دوره در شاهنامه آمده است، اما نه با عنوان هخامنشیان. در شاهنامه از این دوره با نام «داراب» یاد شده است. لقب هخامنشیان را اروپاییان به این دوره از تاریخ ایران داده‌اند.
جنیدی همچنین عنوان کرد: با این‌که اسکندر کتاب‌های ما را سوزاند و بسیاری از منابع ما را از بین برد، در شاهنامه اخبار حیرت‌انگیزی از این دوره آمده است؛ به عنوان نمونه شرح کندن کانال سوئز در دوران کمبوجیه در شاهنامه آمده است. نیاکان ما در همان زمان از پدیده جزر و مد آگاه بودند، اما اروپایی‌ها از تاریخ ما درک ندارند.
او اضافه کرد: آن‌ها وقتی می‌بینند در هر زمینه دانشی، ایران چند سال از آن‌ها جلوتر بوده است، حسادت می‌کنند. ما بر اثر حملات چنگیز، تیمور و دیگران خواب بودیم و اروپایی‌ها از دانش ما استفاده کردند.
جنیدی سپس گفت: همه مردم فکر کرده‌اند که شاهنامه افسانه است؛ درحالی‌که در این اثر سه بار نام «دیو» آمده است. این سه بار، یک بار برای اشاره به دیوان مازندران است که می‌خواستند در زمان کاووس بلندی‌های البرز را بگیرند. کاووس در جنگ با این دیو‌ها شکست می‌خورد. در زبان فارسی واژه «دوین» به معنای بلندی و کوه بوده است و بلندترین دوین، دماوند است. در آن دوره این کوه آتشفشانی بوده و ابرها و آتشفشان بالای آن سفیدی ایجاد کرده بودند؛ به همین دلیل منظور از دیو سفید در این بخش از شاهنامه دماوند است.
او ادامه داد: مورد دیگر دیوهایی است که تهمورث با آن‌ها نبرد می‌کند و آن‌ها نوشتن را به ما می‌آموزند، بنابراین منظور از این دیو نیز «نوشته» است. این واژه به صورت «دَب» وارد واژه‌های دبیر، دبستان، دبیرستان و... شده است و در عربستان هم به معرب شده و به صورت ادب درآمده است.
جنیدی اضافه کرد: دیو سوم اکوان دیو است که به صورت گورخر زیبایی در دوران کیخسرو ظاهر می‌شود و رستم به نبرد با او می‌رود. اکوان هم به معنای اندیشه بد است. بنابراین ما در شاهنامه دیو به معنای موجود عجیب و غریب نداریم. اما در نسخه‌های تصویری شاهنامه، دیو را با مینی‌ژوپ پشمی نشان می‌دهند، درحالی‌که ما چنین دیوهایی نداریم. نوشته‌های پیشین ما، همه رمز دارند و باید این رمز‌ها را شکافت.
این استاد زبان‌های باستانی سپس اظهار کرد: درد بزرگ من برای ایرانیان این است که شاهنامه را نخوانده‌اند. متأسفانه ما از اندیشه‌های نیاکان خود غافلیم.
جنیدی در ادامه گفت: در این اثر کوشیده‌ام از تمام اشاراتی که در متون ایرانی آمده، استفاده کنم. ستون اصلی این اثر شاهنامه است، اما از سایر کتاب‌های اوستایی و پهلوی نیز استفاده کرده و مسائل را فهمیده و زمان‌سنجی کرده‌ام.
او ادامه داد: این پژوهش 35 سال زمان برده است. سال‌ها مطالعه و فکر کرده‌ام و نوشته‌ام. این اثر در واقع دوجلدی است، اما فعلا جلد اول آن منتشر شده است. این جلد از آغاز آفرینش از دیدگاه ایرانیان تا خاموشی دماوند را بررسی کرده است. هیچ‌کس فکر نکرده دماوندی که هزار سال فعال بوده، چه سرنوشتی داشته است.
جنیدی سپس یادآوری کرد: ما تاریخ را از دوره هخامنشی بیان می‌کنیم، درحالی‌که مبدأ 14هزار ساله تاریخ و همچنین مقطع 80هزار ساله آغاز سخن‌گویی داریم. تاریخ ایران را نمی‌توان با جدول‌های تاریخ امروز جهان سنجید.
او افزود: پنج روز بعد از انتشار این کتاب ایمیلی (رایانامه ای) از انگلستان دریافت کردیم که در آن آقایی از انگلستان برای من نوشته بود که دکترای زبان‌شناسی از لندن دارد و پیشنهاد ترجمه این کتاب را به من داد. این‌ها نشان می‌دهند که این کتاب می‌تواند اثرگذار باشد.
او ادامه داد: جلد دوم این اثر «از سه بهره شدن آریاییان تا هخامنشیان» نام دارد و به دوره‌ای می‌پردازد که باستان‌شناسان با آن روبه‌رو شده‌اند. یونان 2800 سال پیش تشکیل شده و پیش از آن تاریخی ندارد، بنابراین اروپاییان به دوران پیش از آن می‌گویند دوران پیش از تاریخ. در حالی که ما در شهر سوخته مدارکی داریم که نشان می‌دهد 4850 سال پیش جمجمه یک دختر عمل شده است و دانش امروز تأیید می‌کند که این جمجمه ترمیم شده و نتیجه می‌گیرد که این دختر پس از عمل زنده مانده است.
جنیدی اضافه کرد: این‌ها تاریخ و زندگی ماست که تاریخ‌نویسان پیشین نیاورده‌اند. در سیستان اولین رستم‌زاد در تاریخ اتفاق افتاده است؛ عملی که امروز به آن سزارین می‌گویند. در آن عمل رستم را از شکم مادر بیرون آوردند و مادرش هم زنده مانده است، اما سزار زمانی که مادرش مرده بوده و دیدند که بچه در شکم او تکان می‌خورد و به صورت اتفاقی از شکم مادرش بیرون آورده شده است.
او همچنین گفت: اگر انسانی بی‌هوش است، باید او را با دارو به هوش آورد. ما باید بی‌هوشی و ناآگاهی مردم‌مان را از تاریخ‌مان برطرف کنیم و آن‌ها را به هوش بیاوریم. کار ما بیدار کردن است. تمام موزه‌های جهان را با دزدی از ما پر کرده‌اند. اگر ایران نبود، جهان موزه نداشت.
جنیدی گفت: ما برای دیگران جنگ و کتاب‌سوزی راه نیانداخته‌ایم. اگر در تاریخ‌مان چند بار از مرز خود بیرون رفته‌ایم، در دوران دو پادشاه غیرایرانی بوده است؛ یکی محمود و دیگری نادر، یک بار هم در دوران هخامنشیان لشکرکشی صورت گرفته است و آن هم برای کشورگشایی نبوده است. ما جنگ‌طلب نیستیم.
او در پایان از انتشار کتاب دیگری در انتشارات بلخ خبر داد و گفت: این کتاب «فرهنگ نام‌های جغرافیایی باستانی در ایران و سرزمین‌های همسایه» نوشته حسین شهیدی مازندرانی (بیژن) و کتاب بسیار جالبی است که به تازگی منتشر شده است.
