نام‌آوران ایرانی
طبع شعری فروزانفر - فروزانفر به روایت محقق
- بزرگان
- نمایش از پنج شنبه, 15 تیر 1391 17:33
- بازدید: 3072
روزنامه اطلاعات، فروزانفر زندگی هر یک از شعرا را از گفتۀ خود آنان استفاده می‌کرد و چهرۀ ادبی آنان را بر پایۀ اشعار خودشان ترسیم می‌نمود در حالی که تذکره‌نویسان پیشین فقط با جملاتی اغراق‌آمیز همچون «یکه‌سوار میدان بلاغت» و «ستارۀ درخشان آسمان سخن» توصیف می‌کردند. فروزانفر مآخذ حدیث و قصص مثنوی را بر پایۀ منابع معتبر طی دو کتاب ارزشمند به اهل علم عرضه کرد و پس از آن به شرح مثنوی شریف پرداخت که عمر او فقط به نگارش سه جلد از آن وفا کرد. او پیش از این احوال و آثار مولانا را در کتابی مستقل معرفی کرد و به جنبه‌های مختلف زندگی آن شاعر گرانمایه پرداخته بود و نیز کتاب فیه مافیه اثر منثور او را هم با تصحیح انتقادی خود به اهل علم عرضه کرده و با نشر ترجمه‌ای فارسی از رسالۀ قشیریه راه دسترسی دانشجویان را به مباحث عرفانی و اصطلاحات آن هموار ساخت. تصحیح دیوان شمس در شش مجلد از کوشش‌های کم‌نظیر او بود که با آن مطالعات مولوی‌شناسی برای اهل علم آسان گردید و بسیاری از مولوی‌شناسان توانستند با استفاده از آن بیش از پیش با افکار مولوی آشنا گردند. فروزانفر از ذوق شعری برخوردار بود چنان‌که در قصیده‌ای که در مرثیۀ میرزامحمدخان قزوینی سروده گفته است:
آن محمد نام محمودالسیر کز روی طبع
داشت استغنای سلمانی و صدق بوذری
خواند قزوین را خراسانی دگر خاورشناس
چون از آنجا شد پدید این آفتاب خاوری
در پایان می‌توان نتیجه گرفت که بدیع‌الزمان فروزانفر نه تنها استادی توانا و چیره‌دست در ادب فارسی و عربی و تاریخ اسلام و ایران بود بلکه پژوهشگری نستوه بود که آثار علمی او روشنگر فرهنگ و ادب کشور ایران به شمار می‌رود و شاگردان و شاگردانِ شاگردان او که شمار آنان از هزار متجاوز است هم اکنون چراغ فرهنگ و ادب را در سراسر کشور روشن نگاه داشته‌اند و امید است که آنان روش علمی و کوشش خستگی‌ناپذیر او را سرمشق و اسوه خود قرار دهند.
فروزانفر در سال 1346 بازنشسته شد، در حالی که توانایی کامل برای تدریس داشت. این بازنشستگی نابهنگام او را بسیار متأثر ساخت و در اعتراض به این امر دکتر صدیق اعلم در مجلس سنا گفت: «مگر استاد می‌خواهد به گود زورخانه برود که او را در توانایی کامل برای تعلیم و تدریس کنار می‌گذارند.» در هر حال او در سال 1349 با عارضه سکته قلبی جان به جان‌آفرین تسلیم کرد.
در سال 1383 بزرگان شهر بشرویه- زادگاه استاد- برای او مجلس بزرگداشت برپا داشتند. از ویژگی‌های این بزرگداشت این که مردم خانه و خودروی خود را رها کردند و در اختیار مهمانان گذاشتند و این مهمان‌نوازی همشهریان استاد هرگز فراموش نمی‌شود.در بهمن ماه 1386 مراسم بزرگداشتی برای فروزانفر در انجمن آثار و مفاخر فرهنگی برگزار گردید و بزرگداشت نامه شماره 88 که حاوی شرح‌حال و آثار و تصویرهایی از استاد بود به حاضران آن مراسم تقدیم گردید و شاگردان بسیاری از او به ذکر محامد و مناقب او پرداختند و یاد آن استاد یگانه زبان و ادب فارسی را گرامی داشتند.
