ایران‌بوم

با پایان نبرد در شبه‌جزیرهٔ کره در سال 1953 م (1332 خورشیدی)، سرزمین کره به دو بخش شمالی (زیر نفوذ شرق) و جنوبی (زیر نفوذ غرب)، تجزیه شد. آمریکا که حتا تا آستانه به‌کارگیری دوبارهٔ جنگ‌افزار هسته‌ای پیش رفته بود، با تلفات بسیار تا خط (مدار) 37 درجه عقب‌نشینی کرد.

رهبران کره‌شمالی، وجود کشور خود را مدیون «خون» چینی‌ها و قدرت نظامی و سپر هسته‌ای اتحاد شوروی می‌دانستند. از این‌رو، در اقمار کشورهای بلوک شرق قرار گرفتند؛ در حالی که کرهٔ جنوبی در اقمار بلوک غرب قرار گرفت. در برخورد چین و اتحاد شوروی، رهبران کرهشمالی ضمن عدم سمتگیری مستقیم در مناقشه، روابط با اتحاد شوروی را به دلیل قدرت برتر هسته‌ای این کشور بر چین ترجیح می‌دادند؛ اما کوشش رهبران این کشور بر آن بود که موازنهٔ حیاتی میان چین و اتحاد شوروی را حفظ کنند.

با فروپاشی اتحاد شوروی در سال 1991 میلادی (1370 خورشیدی) و تنها ماندن جمهوری خلق چین برابر ابرقدرت آمریکا، رهبران کرهٔ شمالی برای ادامهٔ بقای کشور، به سیاست مستقل ملی روی‌آوردند. آنها خیلی زود دریافتند که برای در امان ماندن برابر امپریالیسم جهانخوار آمریکا، می‌بایست به نیرومندی نظامی دست یابند. در غیر این صورت با توجه به سلطهٔ جهانگیر آمریکا و استقرار چند ده هزار نظامی آمریکایی در خاک کره‌جنوبی، ژاپن، فیلیپین، تایلند و... نیز اعمال تحریم‌های خردکننده، به زودی باید به خواست‌های این کشور تن در دهند.

با تکیه بر اصل سیاست مستقل ملی و اصل: رو قوی شو اگر راحت جهان طلبی/ که در نظام طبیعت ضعیف پامال است. آنها برای امکان پایداری برابر قدرت برتر آمریکا و متحدان وی در آسیای خاوری و نیز ناتوانی کامل روسها و ضعف ذاتی رهبران چین، دست‌اندرکار ایجاد صنایع هسته‌ای شدند و در این کار و نیز ایجاد توان موشکی به موفقیتهای زیادی دست یافتند.

در سال 2007 میلادی ( 1386 خورشیدی) رهبران کره‌شمالی بر اثر ضعف ذاتی رهبران چین و ناتوانی فدراسیون روسیه، ناچار برای ادامهٔ حیات تن به مصالحه با آمریکاییها دادند. در برابر دست برداشتن از آزمایشهای هسته‌ای، قرار شد که آمریکا و متحدانش (ژاپن + کره جنوبی) پنجاه میلیون تن نفت در اختیار این کشور قرار دهند، به یاد داشته باشیم که آمریکا و غرب در پی مصالحه با هیچ کشور و هیچ قدرت دیگر نیستند؛ بلکه در پی تسلیم بدون شرط آن کشورها و قدرت‌ها می‌باشند. در این راستا، پس از آنکه کره‌شمالی به تعهدات خود گردن نهاد، آمریکا از تعهدات متقابل خود با قلدری شانه خالی کرد.

نتیجهٔ این اقدام‌های آمریکا و متحدانش و نیز اعمال تحریم‌های سخت بر کره شمالی، باعث آن شد که کره شمالی با پیروی از سیاست مستقل ملی، علیرغم خواست ظاهری چین و فدراسیون شوروی، آمریکا را به نبرد هسته‌ای تهدید کند و بدون تردید در آینده‌ای نه‌چندان دور، به بخشی از خواسته‌های خود که شناخت این کشور به عنوان یک قدرت هسته‌ای و احترام به حق حاکمیت این کشور از سوی غرب (آمریکا و متحدانش) و شرق (چین و روسیه) و عدم دخالت در امور داخلی خود از سوی غرب است، خواهد رسید.