به «دوستان سوریه» افزوده شد
برگرفته از ماهنامه خواندنی شماره 72، صفحه 17
چنان‌که بارها اشاره شد، در سیاست خارجی دوستان همیشگی و دشمنان دایمی وجود ندارند. از این رو دشمنان دیروز می‌توانند دوستان امروز باشند و دوستان امروز، دشمنان فردا
امروز مساله‌ی سوریه با منافع ملی و نیز امنیت ملی ما، ارتباط تنگاتنگ دارد و دولت روسیه در این مورد دارای دیدگاه مشترک است. دیدگاه مشترک دولت‌های روسیه و تا حد زیادی چین باعث آن گردیده است که در مساله‌ی سوریه دو کشور مزبور در زمره‌ی دوستان ما قرار گیرند. دو دولت روسیه و چین با برخورداری از حق «وتو» در شورای امنیت توانسته‌اند تاکنون کوشش امپریالیسم آمریکا را برای بهره‌گیری از ماده‌ی هفت منشور ملل متحد و سرنگون کردن دولت سوریه با نیروی نظامی، ناکام بگذارند. سقوط دولت سوریه به دست امپریالیسم آمریکا، نه‌تنها جبهه‌ی پایداری در برابر اسرائیل را سخت در تنگنا قرار می‌دهد؛ بلکه برای امنیت ملی ما نیز زیان‌رسان است.
در این میان سخنان وزیر امور خارجه‌ی دولت به اصطلاح اصلاحات در دشمنی با دولت روسیه که در رویه‌ی نخست روزنامه اطلاعات (27/4/1391) چاپ شد، از سوی بسیاری از دیده‌بانان مسایل سیاسی داخل، به عنوان گرایش به غرب آن هم در آستانه‌ی انتخابات ریاست جمهوری سال آینده، ارزیابی می‌گردد.
ایشان در دوران ریاست خود بر دستگاه دیپلماسی کشور، مساله‌ی هسته‌ای ایران را از مسیر عادی یعنی مسیر کارگزاری (آژانس) جهانی انرژی هسته‌ای، گرفتار 1+5 کرد و مساله‌ی دریای مازندران را نیز بدون توجه به حقوق تاریخی ایران، سخت مورد مخاطره قرار داد.
بر پایه‌ی قرارداد منع تولید و گسترش جنگ‌افزارهای هسته‌ای (ان‌پی‌تی) ایران به عنوان یکی از امضاکنندگان این قرارداد، حق بهره‌گیری صلح‌آمیز از نیروی هسته‌ای را دارد؛ اما با خارج کردن مساله‌ی هسته‌ای ایران از مسیر کارگزاری (آژانس) بین‌المللی انرژی اتمی، کشور را وارد ماجرای 1+5 کرد که هنوز نیز ادامه دارد. آیا راستی ایشان نمی‌دانستند چه زیانی بر میهن خود وارد می‌کنند؟ بسیاری از دیده‌بانان مسایل سیاسی بر این باورند که ایشان می‌دانستند و اگر هم که پی‌آمدهای این عمل را نمی‌دانستند، نمی‌تواند موجب تبرئه‌ی ایشان در این زیان‌رسانی به کشور باشد. در زمینه‌ی مسایل دریای مازندران نیز، ایشان کارنامه‌ی بدی دارند. رییس دستگاه دیپلماسی ایران چرا باید به حقوق مسلم و تاریخی ایران در این دریا آگاه نباشد؟ آیا ناآگاهی می‌تواند برای توجیه مساله کافی باشد؟!
در این میان، به سخن درآمدن وزیر کشور دولت به اصطلاح اصلاحات نیز در زمینه‌ی هسته‌ای و خواستار شدن همه‌پرسی درباره‌ی حق مقدس ملت ایران برای بهره‌گیری صلح‌آمیز انرژی هسته‌ای، در همین راستا یعنی «چشمک‌زدن» به غرب در آستانه‌ی انتخابات آینده‌ی ریاست جمهوری است.
می‌گویند کسانی به خاطر یک دستمال حاضرند قیصریه‌ای را به آتش کشند؛ اما اینان به خاطر «توهم رسیدن به قدرت» حاضرند کشوری را به آتش کشند.
