ایران‌بوم

سعدی با تنوع اندیشه‌ ها و مهارت در بیان و نگاه عمیق اجتماعی خود در بوستان و گلستان از عرفان و تصوف ـ که در عصر او به اوج خود رسیده بود ـ برای تعلیم و تعلّم زندگی آرمانی خویش سود جست.

بازتاب عرفان و تصوف ایرانی و اسلامی در دو اثر تعلیمی سعدی آشکارا به چشم می‌ آید. سعدی در بوستان باب‌ های جداگانه‌ای را به احوال و مقامات عرفانی اختصاص می‌ دهد و در گلستان به تکریم قناعت و درویشی می ‌پردازد و در جای ‌جای این دو اثر نشان می ‌دهد که در آموزش و تعلیم اخلاق عرفانی - که خود طی سالها سفر و کسب تجربه‌ های بیشمار آنها را در جان و روح خویش گنجانیده است - مهارت و تبحّر بسیاری دارد.
اما غزلیات سعدی، همه شور و حال و وجد است. سعدی در غزلیات از تعلیم و پند و اندرز آشکار بوستان و گلستان دست می ‌کشد و با شور عاشقانه و عارفانه ‌اش به ترسیم طریقت روحانی خویش دست می ‌زند. سعدی در غزلیات به نوعی با عرفانی شهودی مواجه است. او از «عشق» به عنوان موهبتی الهی و ازلی دستمایه ‌ای می‌ سازد برای وصول به حق. «عشق» در غزلیات در جامه ی عشق زمینی و مجازی پوشانده می ‌شود. سعدی عشق مجازی را برای عبور از مراحل اولیه ی عرفان لازم می ‌داند و همه ی این عشق در پرتو جهان‌ بینی جمال ‌پرستانه ی سعدی شکل می‌ گیرد. عشق و زیبایی در غزلیات او رابطه ی تنگاتنگی دارد که سعدی با روحیه ی زیبایی‌ شناسانه و نظربازانه ‌اش از پیوند آن دو به حقیقت دست می ‌یابد.
غزلیات سعدی همچون دیگر آثار او می‌ تواند بازتابنده ی عرفان و تصوف باشد؛ عرفانی که سعدی آن را در قرن هفتم در محضر استادان و در طول سفرهای بیشمارش به اقصی نقاط سرزمین‌های اسلامی فراگرفته و خود در طول زندگی عملی ‌اش آن را در رفتار و کردار خویش به منصه ی ظهور درآورده بود

برای بارگذاری فایل صوتی با کیفیت متوسط از اینجا اقدام فرمایید.