ایران‌بوم

عده‌ای، خانواده ای را اسیر می کنند، ابتدا مردان خانواده را جلوی چشمان زنان خانواده با چاقویی کند و با زجر دادن آن ها سر می برند، سپس زنان را به بالای تل خاکی می فرستند و به رگبار می بندند. سر مرد اسیری را که به درختی بسته شده خم می کنند، سپس با ساطوری کوچک و کند، سرش را ازقفا به شیوه شقه کردن لاشه گاو و گوسفند به دست قصابان با ضربات کندی که زمان جدایی سر از بدن به درازا بکشد، از گردن جدا می کنند.

افراد غیر نظامی را به اسارت می گیرند و به فجیع ترین وجه مثله می‌کنند اعضای خانواده های بی پناه را با لذت قتل عام می کنند. سربازان اسیر را زجر می دهند و می کشند، عابران غیر نظامی و سرنشینان خود روهای در حال حرکت را با لذت وشعف به رگبار می بندند، زنان و دختران را وحشیانه و گروهی مورد تجاوز قرار می دهند
و... و...

در این میان همه رسانه‌ها از همه چیز سخن می گویند و می نویسند، جز پیمان‌های جهانی در زمینه مصون بودن غیر نظامیان از آسیب های جنگ و تعهد در زمینه حفظ جان و حقوق نظامیان به اسارت در آمده و دست بسته و ناتوان.

کسانی که از گروه های تکفیری، داعش و... که در سوریه همپای ارتش آزاد سوریه می جنگیدند و کسانی که با نام داعش که رسانه‌هایی مانند بی.بی.سی آن ها را پیکارجو می نامند، از فرماندهی افسران ارتش صدام برخوردارند، از پیمان های جهانی در مواردی که یاد شد معافند ؟ کشتارهای جنون آمیز آن ها امری عادی است ؟ و اگر نیست چرا سازمان های حقوق بشری، سازمان ملل و دیگر نهادهایی که در این زمینه ها مسئولیت مستقیم یا غیر مستقیم دارند، خاموشی و نظاره‌گری پیشه کرده‌اند؟

آیا دانسته نیست حامیان مالی و تسلیحاتی این آدم کشان چه دولتهایی هستند ؟

چرا هست... و گردانندگان رسانه ها و مسئولان سازمان های پایشگر حقوق بشر، حقوق و مصونیت غیر نظامیان و نظامیان اسیر شده، همه چیز را میدانند، اما سکوت کامل پیشه کرده‌اند. و چنین است که آدمی به این نتیجه دردناک می رسد که پیمان های جهانی در این موارد یعنی کشک !

درنده‌خویی و آدم کشی برای لذت بردن، اکنون در غرب آسیا و بخشی از آفریقا جریان دارد و رشد سرطانی می‌یابد، اما این پدیده برای همیشه به این محدوده جغرافیایی منحصر نخواهد بود. نخست سرزمین های پیرامونی را خواهد پیمود و سپس به سراسر گیتی گسترش خواهد یافت.

به تازگی امیر کویت از نزدیک شدن خطر نفوذ این گروههای آدمکش و خونریز به سرزمینش ابراز نگرانی کرد. فردا و فرداها نوبت دیگر کشورها خواهد رسید.

غربی‌ها هم باید نگران باشند، به ویژه که نیک می دانند افراطیگری در سرزمین ها و بین مردمشان در حال رشدی است که مهار آن غیر ممکن و در خوش بینانهترین نگاه، بسیار دشوار و پر هزینه خواهد بود.