ایران‌بوم

خوزستانی ها به حلوا، زبیده می گویند و زبیدی در زبان عربی از زبده گرفته شده به معنای برگزیده.
این ماهی کتابی شکل و چهار گوش است به رنگ نقره فام، فلس بسیار نرمی دارد که با مالش دست برداشته می شود. برای تمیز کردن آن کافی است شکافی در زیر گوش آن بدهید و آبشش ها را با انگشت بیرون بکشید.
سر و دم ماهی را نیز لازم نیست ببرید. معمولاً این ماهی را به صورت شکم خالی در روغن سرخ می کنند.

ماهی صبیتی:

شبیه سنگسر است.پشت این ماهی قهوه ای یا خاکستری مایل به نارنجی است. زیر شکمش سفید است. این ماهی برای سرخ کردن و قلیه مناسب است.

ماهی سرخو:

شبیه سنگسر است. رنگ آن نارجی است. گوشت سفید و لطیف دارد.
برای سرخ کردن و قلیه مناسب است.

ماهی خارو:

پوست صاف به رنگ نقره ای درخشان دارد. تسمه ای شکل است.
چنانکه از نام این ماهی پیداست، تیغ فراوان دارد ولی خارهای آن درشت است. این ماهی را می توان کبابی کرد. فیله آن برای سرخ کردن مناسب است.

ماهی تن:

برخی از گونه های این خانواده در آب های جنوب کشور ما زندگی می کنند. این ماهی دارای سرعت زیادی هنگام شنا کردن هستند. اگر این ماهی را در استخرهای کوچک، آکواریوم یا در محیطی قرار داد که از شنا کردن آنها جلوگیری به عمل آید بدون شک فوراً خواهند مُرد. این ماهی بیشتر به صورت کنسرو تهیه می کنند، کنسرو این ماهی بین کنسرو ماهی ها از معروفیت خاصی برخوردار است.

ماهی راشکو:

شکل دوکی، پوست نقره ای روشن با فلس کوچک، دم دو فاق، اطراف چشم و پوزه آن گاهی به رنگ سرخ است. راشکو ماهی مرغوب جنوب است. ضایعات آن کم است. گوشت آن سفید و لطیف است. برای هر نوع پخت و پز سرخ کرده، بخار پز، کبابی، قلیه مناسب است.

ماهی سنگسر:

ماهی کتابی شکل، پوست نقره ای گاهی به سرخی می زند. فلس درشت، استخوان نسبتاً زیاد دارد. فیله سنگسر را می توان سرخ کرد و برای قلیه و کبابی هم مناسب است.

ماهی شانک:

از خانواده صبیتی است. این ماهی برای قلیه مناسب است و فیله آن برای سرخ کردن خوب است.

ماهی شیر:

ماهی دوکی شکل، درشت و کشیده از خانواده، تن با پوزه باریک و دم باز، پوست آن نازک و صاف، به رنگ سربی نقره ای دارد. گوشت خام آن صورتی کمرنگ است. این ماهی تقریباً بی خار است. گوشت فراوان دارد. ضایعاتش کم است. این ماهی را می توان به صورت سرخ کرده، بخارپز، کبابی و شکم گرفته پخت.

ماهی شوریده:

دوکی شکل ظریف و کشیده با فلس ریز نقره ای. گوشت آن سفید و کم خار است و پس از پخت، نرم و لطیف است. شوریده را درسته و با شکم خالی می توان سرخ کرد.

ماهی صافی:

ماهی لوزی و کتابی است به رنگ سربی تیره، گوشت سفت و نسبتاً کم چربی دارد. برای سرخ کردن و بخار پز مناسب است.

صبور ماهی:

صبور ماهی رودخانه است، کتابی شکل، رنگ نقره ای درخشان، فلس درشت، گوشت پر چرب خوشمزه، ولی با خارهای ریز فراوان. پخت این ماهی بیشتر به صورت کبابی و شکم گرفته مناسب است.

ماهی کفال قرمز:

جزء بهترین ماهی های دریای جنوب به حساب می آیند. البته بعضی مواقع برخی از آنها ممکن است باعث اشتباه شوند. مثلاً ماهی کفال قرمز به هیچ وجه جزء کفال های معمولی نبوده و اسم علمی، شکل ظاهری، رنگ، طعم آن کاملاً متفاوت با کفال است. توجه داشته باشید هنگام تمیز نمودن نباید جگر این ماهی را دور انداخت زیرا از ارزش غذایی خاصی برخوردار است.

ماهی حلوا سیاه:

این ماهی به حلوا سفید شباهت دارد. پوست آن خاکستری تیره است. گوشت حلوا سیاه به لطافت حلوای سفید نیست ولی مزه آن بسیار خوب است.

ماهی هامور:

هامور نام عمومی چندین ماهی خوب خلیج فارس و دریای عمان است. هامور قهوه ای خالدار زیباترین نوع هامور است. این هامور را برای میهمانی های بزرگ به صورت درسته کبابی می کنند. گوشت هامور پس از پختن سفید و نسبتاً سفت است. پوست هامور لعاب فراوان دارد و برای همین موقع پخت قلیه، از پوست آن صرف نظر نمی کنند. گوشت هامور برای سرخ کردن، قلیه، بخارپز و کبابی مناسب می باشد.

ماهی قباد:

از خانواده ماهی تن است. گوشت سفید و پر چربی و لطیف دارد ولی زود تازگی خود را از دست می دهد. قباد را به صورت کبابی، بخار پز، سرخ کرده مصرف می کنند.

ماهی سکن:

دوکی شکل، رنگ فولادی بسیار تیره دارد. گوشت پر چرب این ماهی مناسب است برای سرخ کردن، قلیه، کبابی، بخارپز.

ماهی ساردین:

اولین ماهی که از آن کنسرو ماهی تهیه گردید، ساردین بود.برای تهیه کردن ماهی را پس از پاک کردن در بخار روغن پخته و در همان روغن بسته بندی می کنند.

میگو:

میگوی خلیج فارس عبارت است از میگوی صورتی، قهوه ای، ببری یا خالدار. مرغوب ترین میگوی جهان پس از میگوی مکزیک، میگوی خلیج فارس است. قابل ذکر است که میگو هر چه درشت تر باشد، مرغوب تر است. میگو در بازار معمولاً به صورت یخ بسته، تازه و خشک موجود است. اگر خریدار میگوی خشک بودید، توجه داشته باشید که پوسیده و فاسد نباشد. نشانه پوسیدگی آن این است که حالت خمیری دارد. میگوی خشک سالم، حالت چرم مانند دارد و اگر در دست آن را بکشید، به آسانی تکه نمی شود.