ایران‌بوم

پانزدهم بهمن زاد روز هنرمندی است که در طول زندگی کوتاهش همچون ستاره‌ای درخشان در آسمان موسیقی اصیل ایران طلوع کرد و چون شهابی گذرا به ناگهان خاموشی گرفت.

فرهاد ارژنگی «1340 - 1317» فرزند (رسام ارژنگی) هنرمند نگارگر و شاعر، از کودکی به راهنمایی پدر، نزد علی اکبر شهنازی به آموختن تار پرداخت و پیشرفت چشمگیرش چنان بود که او را مکتب‌دار آینده و برترین شاگرد شهنازی می‌شناختند.

فرهاد در هجده سالگی توسط مسئولین هنرستان موسیقی ملی به جانشینی موسی خان معروفی «1344-1268» برگزیده شد و با نبوغ درخشان و استعدادی کم نظیر شهرت فراوان یافت.

او دردر طول زمانی کوتاه فعالیت‌های بسیار متنوعی انجام داد. نوازندگی وتعلیم تار به هنر جویان، نقاشی در سطحی حرفه‌ای،تحصیل دانشگاهی در رشته شیمی، ساز شناسی، ساختن آهنگهای اصیل و زیبا (که متاسفانه در سالهای بعد بخشی از آنها به نام یکی از هنرمند نمایان شاغل در وزارت فرهنگ و هنر منتشر شد)، معرفی سازهای مهجور ایرانی و باز گرداندن ساز مهجور رباب از افغانستان به ایران، جستجویی جدی برای یافتن ریشه‌های موسیقی مشرق زمین در درازنای تاریخ و نوشتن ردیف موسیقی ایران با دو روایت (میرزا حسینقلی و علی اکبر شهنازی) که هم اکنون به وسیله انتشارات سوره مهر در حال آماده سازی برای چاپ می‌باشند، از جمله فعالیت‌هایی است که این هنرمند تنها در طول چند سال به انجام آنها پرداخت.

پنجاه سال پس از خاموشی فرهاد ودر سال 1390 خورشیدی، آهنگ‌ها و آثار وی جمع‌آوری و به همت خواهر کوچکترش هما ارژنگی در کتابی با عنوان (نقش فرهاد) منتشر و در فرهنگسرای ارسباران با حضور هنرمندان بنام موسیقی رونمایی گردید.

دست نوشته‌های او از ردیف موسیقی، در حوزه هنری و در زمان تصدی رضا مهدوی، در اختیار حوزه قرار گرفت تا با مقدمه‌ای زیبا از ارشد تهماسبی، به چاپ برسد. مجموعه آهنگهای فرهاد نیز در اختیار استاد تهماسبی قرار گرفت تا در آینده‌ای نزدیک برای اجرا آماده شوند.

این بازنگری در زندگی کوتاه فرهاد ارژنگی انسان را به تامل وامی‌دارد، زیرا آنچه گفته شد درباره فرهاد بیست و دو ساله ایست که اگر زنده می‌ماند امروز 74 ساله می‌بود.

به راستی اگر فرهاد ارژنگی این مکتب‌دار برحق شهنازی زنده مانده بود، امروز در چه جایگاهی از هنر موسیقی قرار داشت؟! در طول این سالها بی‌گمان آهنگهای بسیاری می‌ساخت و موسیقی ایران می‌توانست حال و هوای دیگری داشته باشد. اگر مانده بود، آهنگهایش به سرقت نمی‌رفتند و بسیاری از اندیشه‌های والایی را که در زمینه احیاء و گسترش موسیقی اصیل ایرانی در سر داشت به انجام می‌رسانید. اما افسوس...

یاد و نامش گرامی باد

سید علیرضا میرعلینقی
بهمن‌ماه 1391خورشیدی