ایران‌بوم

ماجرای تاسیس این کشور و اتفاقات متعاقب آن که با مهندسی بریتانیای رو به افول و قصد این کشور استعمارگر برای خروج از منطقه خلیج فارس همراه بود ، سهم تاریخ است ، اما چیزی که امروز و به حال ما مربوط می شود نوع روابط خاصی است که جمهوری اسلامی ایران در 31 سال گذشته و به ویژه در 22 سال پس از جنگ با این کشور حاشیه خلیج فارس داشته است .

امارات پس از وقوع انقلاب اسلامی در ایران و از صدقه سری تحریم های اعمالی آمریکا و دیگر متحدان غربی این کشور علیه ایران و نیز جنگ فرسایشی ایران و عراق به سرعت مدارج ترقی اقتصادی را از سر گذارند تا جایی که شهر بندری دبی تبدیل به سامانه ای برای بارانداز بیشترین حجم از کالاهای وارداتی به ایران شد .

علاوه بر این بسیاری از ایرانی ها و نیز برخی از کسانی که با زد و بند در داخل ایران به " آلاف و الوفی " رسیده بودند سرمایه های بادآورده و رانتی خود را به جای اینکه صرف توسعه و عمران و آبادانی ایران کنند ، به منطقه آزاد تجاری دبی بردند و در آنجا با راه اندازی شرکت های مختلف و " دفتر و دستک های" دلالی به سودهای نجومی دست یافتند و این سودها را در همان جا صرف توسعه و آبادانی دبی کردند .

تا اینجای کار اگر بخواهیم ماجرا را بیشتر بشکافیم باید یقه خیلی از مدیران فعلی و سابق کشور را بگیریم ، اما نتیجه ای که از این مقدمه حاصل می شود اینکه : امارات متحده عربی امروز همان غول کوچکی است که ما خود آن را از جراغ جادو بیرون آورده و به آن پروبال دادیم " . با مسافرت های تفریحی میلیونی مان در سال ، جیب هایش را پراز پول و سرمایه کردیم ، با تاسیس شرکت های مختلف در این کشور هزاران فرصت شغلی را به این کشور هدیه دادیم ، با بردن سرمایه های سرگردانمان به آنجا به فضای کسب و کارش رونق دادیم و... .

اما متاسفانه همین امارات ، نه تنها برای ما دوست و متحدی قابل اطمینان نشد بلکه امروز رو در روی ما ایستاده و پنجه به صورت ما می کشد ، ادعاهای بی اساس علیه تمامیت ارضی کشورمان دارد و در یک ماه گذشته با تعطیلی برخی شرکتهای ایرانی در دبی و حمایت تمام قد از تحریم های آمریکا وشورای امنیت علیه ایران عملا نشان داد که در صف نخست رویارویی در برابر ایران قرار دارد .

با این حال هنوز اعتیاد به دبی از تن و بدن ما ایرانی ها بیرون نرفته است و در حالی که در دو دهه گذشته امارات به طور جدی ادعاهایی علیه جزایر ایرانی خلیج فارس مطرح کرده است ، ما نه تنها در برابر این اقدام آنها به طور جدی و عملی واکنش نشان ندادیم بلکه با تداوم اعتیاد خودمان به دبی عملا بازوی اقتصادی این شیخ نشین را روز به روز فربه تر نیز کردیم !

بنابراین در نگاه نخست می توان از دو زاویه و از دو جنبه و به دو طرف ماجرا توصیه هایی داشت که توصیه های نخست به مدیران و مسئولان و شهروندان کشور خودمان است :

ما نه می خواهیم با امارات درگیر جنگ شویم و نه اینکه این همسایه 39 ساله را از خودمان برنجانیم و اتفاقا داشتن روابط خوب و حسنه با این کشور همسایه و دیگر کشورهای عربی و غیر عربی همسایه باید اولویت نخست در سیاست خارجی کشورمان باشد ، اما باید توجه داشت که داشتن اراده به تداوم دوستی باید از دو سر رابطه باشد و بنا به شعر معروف پارسی : "خوشا آن دوستی کز هر دو سربی".

وقتی که امارات متحده عربی با سیاست ها و اقدامات خصمانه علیه ما خود بر پاره کردن طناب پیوند و دوستی اصرار دارد ، در برابر این کار آنها چه می توان کرد ؟

بنابراین در زمینه توصیه به داخلی ها ( حکومتی ها و غیر حکومتی ها ) به نظر می رسد که باید در گام نخست ریشه اعتیاد خودمان به دبی را بخشکانیم و تا جایی که امکان دارد لااقل تلاش کنیم که این کشور را فربه تر از این نکنیم و این کار طبیعتا ملزوماتی دارد ، از جمله اینکه همه شهروندان ایرانی تلاش کنند تا جایی که برایشان مقدور است از مسافرت به این کشور خودداری کنند و کشورهای دیگر همسایه را جایگزین کنند .

و اما دولت جمهوری اسلامی نیز باید تلاش کند تا با اتخاذ سیاست های هدفمند در مراودات اقتصادی و سیاسی با این کشور تجدید نظر کرده و شرایط کنونی در تعاملات دو جانبه را تغییر داده و به جای آن مسیرهای دیگری را بیازماید .

و اما توصیه هایی را نیز می توان به امارات داشت .

ایران یک کشور بالقوه قدرتمند است که ریشه های قدرت این کشور باستانی به امروز و یک قرن گذشته و حتی چند قرن گذشته بر نمی گردد بلکه ریشه های قوی تمدن ایرانی را می بایست در هزاره ها جستجو کرد .

اگر خلیج فارس و منطقه خاورمیانه امروز آبرویی دارد بخش اعظم این آبرو از صدقه سری ایران است و حتی اگر این منطقه مشکل یا معضلی خاص دارد باز این ایران است که بدون حضور او هیچ بندی از گره مشکل آن باز نخواهد شد .

باید به دوستان اماراتی متذکر شد که ما ( ایران و امارات ) برای همیشه تاریخ مجبور به همزیستی در کنارهم هستیم در حالی که همین امارات اگر بخواهد تاریخ نیم قرن گذشته را ورق بزند ، زمانی در این منطقه از جهان بریتانیا قدرت استعماری اول و آخر بود ، در حالی که امروز جای خود را به آمریکا داده و فردا نیز که ستاره بخت آمریکا افول کند معلوم نیست که چه قدرت خارجی پای در این منطقه بگذارد یا نگذارد؟!

ولی ایران به عنوان یک قدرت منطقه ای هزاران سال است که در این منطقه حضور دارد و تا وقتی که زمین است و زمان است حضور خواهد داشت .

بنابراین اگر اماراتی ها فکر می کنند که در شرایط کنونی با سوء استفاده از شرایط مناسب " جهت باد " می توانند از آب گل آلود صیدی شکار کنند سخت در اشتباهند و باید بر این نکته واقف باشند که تمدن ایرانی بارها طعمه حریق شده و بار دیگر همچون ققنوس از خاکسترهای بر جای مانده سر بر آورده است .

نه حمله اسکندر توانست موجودیتی به نام ایران را از روی هستی محو کند و نه هجوم مغول یارای آن شد که فرهنگ و تمدن ایرانی – اسلامی محو شود و طرفه آنکه خود مهاجمان پس از گذشت مدتی استحاله شده و در ظرف تمدنی ایران حل شدند .

دوستان اماراتی باید بدانند که اگر امروز پشتگرم به حمایت های آمریکا هستند ، اوضاع همچنان این گونه باقی نخواهد ماند و حتی اگر آمریکایی ها بخواهند روزی با کسی در این منطقه معامله کنند ، قطعا سراغ اماراتی ها نخواهند رفت و اگر اندک درایتی داشته و به تاریخ این منطقه وقوف داشته باشند باید بدانند که کانون های ثقل قدرت در این منطقه در چهار محور ایران و ترکیه و سپس در عربستان و مصر است ، نه در دبی و شارجه و ابوظبی .

بنابراین شرط عقل سلیم برای اماراتی ها حکم می کند که در بازی ای که چندان ارتباطی به آنها ندارد مداخله نکنند و در دعوای بزرگان " قاطی نشوند " ، چه آنکه این همواره طرف های ضعیف هستند که زیر دست و پا " له می شوند ".
حیف از امارات است که بخواهد برای خودشیرینی آمریکایی ها ، مقدمات افول دائمی خود را فراهم سازد ، چه آن که روابط ایران و غرب تا ابد این گونه مکدر نخواهد ماند و در چنان زمانه ای که زمستان گذر کرده و رفته ، روسیاهی به زغال خواهد ماند. بنابراین توصیه دوستانه ما به اماراتی ها که امروز "جیک جیک مستانشان هست" این است که در اندیشه فرداهای نه چندان دور هم باشند و کاری نکنند که " ایران فارغ از مشکلات امروزی" ، سر دوستی با همسایه کوچک جنوبی نداشته باشند.
ما ، حاکمان امارات را انسان هایی عاقل می دانیم و البته عاقلان را اشارتی کافی است.