گلایه‌های اهالی موسیقی در مراسم بزرگداشت جنگوک
به گزارش خبرنگار مهر، این مراسم از ساعت 18 روز چهارشنبه در حالی با استقبال اهالی موسیقی، دوستداران عطا جنگوک و خانواده آن مرحوم برگزار شد که به دلیل پر شدن ظرفیت سالن فرهنگسرای ارسباران، بسیاری از حاضران به صورت ایستاده و یا نشسته بر روی زمین شاهد برنامه دو ساعته بزرگداشت جنگوک شدند.
در آغاز مراسم ابتدا فیلمی از تکنوازی عطا جنگوک برای حاضران پخش شد و در ادامه مجری برنامه ضمن خوشامدگویی به حاضران از پروین بهمنی و دامون شش بلوکی دعوت کرد تا با اجرای قطعاتی از سوگواره های قشقایی یاد جنگوک را که بسیار متاثر از فضای موسیقی و ایل قشقایی بود گرامی بدارند.
پیرنیاکان: دیگر از گلایه کردن خسته شده ایم
پس از اجرای موسیقی قشقایی داریوش پیرنیاکان به عنوان اولین سخنران این برنامه پشت تریبون قرار گرفت و به یاد دوست دیرین خود گفت: من و عطا جنگوک حدود 36 سال با هم دوست بودیم و بدون اغراق همه می دانند که نزدیک ترین دوستان به یکدیگر بودیم. ما هر چهار شنبه با یکدیگر در دفتر کار او قرار داشتیم و پس از گفتگو با هم به سمت منزلمان که در سعادت آباد هست راه می افتادیم.
این نوازنده تار در ادامه افزود: منزل سابق من در کامرانیه بود و به خاطر عطا به سعادت آباد رفتم و امروز باور نمی کنم که عطا رفته است. من این یک هفته را با او بوده ام و هنوز قبول مرگ او برایم سخت است.
وی همچنین تصریح کرد: جنگوک بسیار محجوب بود و من گاهی اوقات از این بابت از او گله می کردم و می گفتم که تو دیگر داری بیش از حد از افتادگی نشان می دهی در صورتی که حقت بیشتر از اینها است. اما او هرگز نه برای شهرت و نه برای مادیات کار هنری نکرد. او از بهترین شاگردان استاد علی اکبر خان شهنازی بود و چهار سال را نیز در محضر استاد برومند به شاگردی پرداخته بود.
پیرنیاکان با گلایه از نحوه برخورد با هنرمندان تاکید کرد: ما نباید هنرمندانی مانند جنگوک را فقط در زمان مرگشان بشناسیم. من شک ندارم که اینگونه هنرمندان دق می کنند و می میرند. عطا 62 ساله بود و هیچ مریضی نداشت. چرا باید به یکباره بدون هیچ سابقه بیماری سکته مغزی کند؟ مشکلات موسیقی در کشور ما آنقدر بسیار است که ما هر وقت به هم می رسیدیم نا خود آگاه درباره این مشکلات صحبت می کردیم. جنگوک برای همین آلبوم آخرش که هنوز به بازار هم نیامده بسیار تلاش کرد تا آن را منتشر کند اما به نتیجه ای نرسید. هزینه های تولید این آلبوم را نیز از درآمدی که از تدریس به دست می آورد تامین می کرد.
این عضو هیئت مدیره خانه موسیقی در ادامه گفت: تا چه زمانی ما باید شاهد این باشیم که هنرمندانمان یکی پس از دیگری دق می کنند و می میرند؟ چرا هرگز از او که آثارش مورد تایید همه بزرگان موسیقی بوده حمایتی نشد و این در حالی است که صدا وسیما همواره کارهای سبک موسیقی را پخش می کند. اگر هم برخی آثار خوب را بخواهد پخش کند این آثار را به طور ناقص پخش می کند و از آن طرف هم حق و حقوق مولف را نمی پردازد.
وی افزود: هر وقت گلایه می کنیم مدام می گویند ما هنرمندان را دوست داریم. دوست داشتن هنرمند یعنی منتشر کردن اثر او. چرا باید امثال شجریان و ناظری و سایر دوستان در خارج از کشور کنسرت برگزار کنند اما نتوانند در داخل کشور برنامه برگزار کنند؟ موسیقی در این مملکت بسیار مورد بی مهری قرار گرفته است اما بدانید امثال جنگوک با آثارشان زنده هستند و هرگز نخواهند مرد.
داریوش پیرنیاکان در پایان صحبتهایش گفت: ما در تمام سخنرانیها و مصاحبه هایمان این گلایه ها را کرده ایم و دیگر خسته شده ایم از اینکه هیچ گوشی برای شنیدن نیست.
در ادامه این برنامه علی اکبر شکارچی به روی صحنه آمد و متن پیام دختر عطا جنکوک را که در یکی از دانشگاههای آمریکا مشغول تحصیل است را در قدردانی از کسانی که یاد پدرش راگرامی داشتند خواند.
محمدرضا درویشی: این آخرین گلایه های ما به مسئولان فرهنگی است
در بخش بعدی مراسم علیرضا شاه محمدی(خواننده) و حمید سکوتی(نوازنده سه تار) از شاگردان جنگوک برنامه کوتاهی را به یاد این هنرمند اجرا کردند. پس از آن محمد رضا درویشی نیز با دعوت مجری برنامه پشت تریبون قرار گرفت و گفت: آقای پیرنیاکان شما خسته نشدید که این همه سال این گلایه ها را مطرح کردید؟ مگر همه ما سالها نیست که این مسائل را مطرح می کنیم و هیچ وقت هم نتیجه ای نمی گیریم.
این موسیقیدان که بسیار از درگذشت جنگوک متاثر شده بود ادامه داد: من دیگر از اینکه این همه مسئولان را مورد خطاب قرار داده ام خسته شده ام و دیگر هرگز این کار را نخواهم کرد. انتقاد هنرمند این روزها هیچ ارزشی ندارد. مگر چند هنرمند دیگر از نسل ما باقی مانده است؟ ما هم به خواست حق همان مسیری را خواهیم رفت که مشکاتیان و جنگوک رفتند.
وی در پایان با اشاره به اینکه بی توجهی مقوله فرهنگ و هنرایران بی سابقه گفت: این روزها عدم توجه به فرهنگ با پرپر شدن هنرمندان ما مصادف شده و این موضوع یک فاجعه است. این در حالی است که ما فقط از هنرمندانی که در تهران پرپر می شوند خبر داریم. این وضعیت در میان هنرمندان مناطق مختلف به خصوص موسیقیدانهای نواحی ما بسیار شدید تر است و به همان نسبت نیز فاجعه بزرگ تری است چرا که این بزرگان هیچ جایگزینی ندارند.
آواز شهرام ناظری در سوگ عطا جنکوک
در ادامه برنامه فریبا هدایتی(نوازنده سه تار) و بهنام معصومی(نوازنده تنبک) از شاگردان عطا جنگوک قطعه ای را به یاد استاد خود اجرا کردند. پس از این برنامه مهدی آذر سینا نیز به عنوان سخنران پشت تریبون قرار گرفت و از درگذشت هنرمندانی چون جنگوک ابراز تاسف کرد.
وی در ادامه گفت: یکی از مهمترین ویژگیهای عطا جنگوک این بود که همواره کار می کرد و با وجود تمام مشکلاتی که داشت سعی می کرد سایر هنرمندان را نیز دلداری بدهد.
پس از سخنرانی آذر سینا فریدون مظفر زاده(نوازنده تار) و غلامرضا صدرالدینی(نوازنده تنبک) نیز بخش کوتاه دیگری را به یاد جنکوک اجرا کردند. در ادامه مجری برنامه از رامبد صدیف و شهرام ناظری دعوت کرد تا هر کدام که آمادگی دارند به روی صحنه بیایند و قطعه آوازی را به یاد عطا جنگوک اجرا کنند.
بعد از دعوت مجری، صدیف از جای خود برخواست و به سمت شهرام ناظری رفت و پس از دیده بوسی به روی صحنه رفتند. صدیف سپس پشت تریبون قرار گرفت و با صدایی حزن انگیز گفت: من و عطا دوستی طولانی داشتیم و من به قدری از درگذشت عطا ناراحت هستم که نمی دانم چه بگویم از این رو تریبون را در اختیار شهرام ناظری عزیز می گذارم.
شهرام ناظری هم در ادامه گفت: همه آنچه که می بایست گفته شود را محمدرضا درویشی و داریوش پیر نیاکان گفتند و همه ما واقعا از این وضعیت ناراحت هستیم.
سپس شهرام ناظری آواز کوتاهی را با انتخاب دوبیت شعر از مولانا(شاد باش ای عشق خوش سودای ما/ای طبیب جمله علتهای ما)به یاد جنگوک خواند.
پس از آن سیفی زاده نیز قطعه شعری را که به که به مناسبت در گذشت جنکوک سروده بود برای حاضران خواند.
بخش پایانی این مراسم نیز به کمانچه نوازی علی اکبر شکارچی اختصاص داشت که با استقبال حاضران روبرو شد.
