ایران‌بوم

خبرگزاری میراث فرهنگی ـ گروه میراث فرهنگی ـ با اینکه خوشنویسی از جمله هنرهایی محسوب می شود که مسیر تاریخی اش همواره در خاموشی است اما امروزه به دلیل نبود تبلیغات و معرفی صحیح درمرز خاموشی و انحطاط قرار گرفته است. به طوری که بسیاری از هنرمندان خوشنویس که در میانه راه قرار گرفته اند از داشتن فضا و انگیزه کافی برای ادامه فعالیت بازمانده اند. این درحالی است که هنرمندان این رشته جهت ارتقا و آموزش نیازمند تدابیر مدیریتی کلان هستند.

به گزارش CHN؛ طبق گفته کارشناسان و پیشکوستان خوشنویسی ایران با اینکه مخاطب اصلی خوشنویسی خود هنرمند است و یک هنر پر سر و صدا و متکی به تبلیغات نیست اما این شیوه از هنر درشرایط جامعه و برخورداری هر چه بهتر نیازمند معرفی شایسته و تجدید نظراست.

غلامحسین امیرخانی هنرمند پیشکسوت خوشنویسی ایران ضمن بیان این مطلب به CHN؛ گفت: با اینکه 250 شعبه در تمام ایران درزمینه آموزش خوشنویسی وجود دارد و بین 30 تا 40 هزار نفردرسال در مراکز مختلف و مراحل خوشنویسی انجمن خوشنویسان آموزش می بیند و مورد امتحان قرار می گیرند اما هم اکنون فضا و شرایط ایجاب می کند تا حداقل خبرنامه و روابط عمومی مناسب و قوی وجود داشته باشد تا این جریان قوی و تاریخی و ارزشمند را معرفی کند.

وی با اشاره به جایگاه بازارداخلی خوشنویسی ادامه داد: به طور کلی یک دسته به عنوان کلکسیونر، علاقمند هستند آثار نفیس را جمع آوری می کنند.دسته ای دیگر برای خرید و فروش این کار رو انجام می دهند. بخشی نیز نیازهای ادارات و سازمان ها را برطرف می کند. اما مسئله ای که بسیار حائز اهمیت است ارائه راهکار و تدابیر اساسی در مدیریت کلان است به طوری که هنرمندانی که در میانه راه هستند باید بیش از 3 دهه فعالیت کنند تا تبدیل به استادکارماهرشوند بنابراین ایجاد انگیزه و حمایت های ویژه کمک شایانی برای پیشبرد اهداف و فعالیت این قشر از هنرمندان خواهد شد.

غلامحسین امیرخانی با بیان اینکه ذات این هنر در سلوک و خاموشی و حرکت درعمق است اما درشرایط کنونی باید در عرصه گفت و گو و معرفی شدن به جامعه نقش پررنگی داشته باشد افزود: درواقع بسیاری از هنرهای ملی درشرق به گونه ای است که خیلی با معرفی کردن و تبلیغات سروکاری ندارد و کسانی که در این مسیر قرار دارند به طور کلی کاروان خوشنویسی باید دائم در جهت رشد خود تلاشش را به گونه ای تنظیم کند که تربیت کننده باشد اگر بخواهیم در یک جمله کوتاه این موقعیت را تعریف کنیم اساس و اصالت تاریخی اش در تربیت هنرمند است که خود ش را اعتلا ببخشد به طوری که تربیت و رشد و ممارست آن نیازمند قدم گذاشتن به عرصه های اجتماعی است. چرا که اگر غیر از این باشد این هنر رو به فراموشی می رود.