شعر

به مناسبت ۱۴ امرداد روز تاریخی مشروطیت - سرودهٔ شادروان ادیب برومند

شادروان ادیب برومند

درود ما به شهیدانِ راهِ مشروطه
سلامِ ما به سرانِ سپاهِ مشروطه

خجسته جنبشِ پویندگانِ آزادی
اثرگذار نشد جز به راهِ مشروطه

ترقّیات وطن در حجابِ غیبت بود
گشود چهره به رویِ پگاهِ[۱] مشروطه

مصون نبود حقوقِ بشر زِ آفتِ جور
چو بود محبسِ شه جایگاهِ مشروطه

کشید دستِ جزا شاهِ خودستای به زیر
نشاندْ بر زبرِ تخت، شاهِ مشروطه

فشار ظلم اگرچند جان و تن فرسود
هزار شكر كه شد عذرخواهِ مشروطه

نبود راهِ رهایی زِ دیوِ استبداد
اگر نبود بهين جانْ‏پناهِ مشروطه

بگوی با شبِ دیجورِ جور، شرمت باد
که سر زد از افقِ ناز، ماهِ مشروطه

نهان نمانْد هزاران وسيله توفيق
براى مملكت از ديدگاه مشروطه

به خشکسالِ حیا آبِ آبروی وطن
برآمد از رهِ نهضت زِ چاهِ مشروطه

زِ کاروانِ تمدّن محیط، واپس بود
اگر نبود عیان فرّ و جاهِ مشروطه

حکومت ار بزند پشتِ پا به آزادی
در این میانه چه باشد گناهِ مشروطه

اگر حکومت مشروطه مستقر بودی
نبود رنج و تعب، در رفاهِ مشروطه

به جای رشد علف‌هرزه‌های استبداد
در آن چمن که بروید گیاهِ مشروطه

گرفت دامنِ شه را و کوفتش به زمین
زِ سینه چون که برون آمد آهِ مشروطه

نکاست چون بسزا اختیار شاهان را
رواست شِکوِه از این اشتباهِ مشروطه

گرفت راه تكامل نظام جمهورى
به حكم تجربت از اِنتباه مشروطه

ترقيات جهان وامدار جمهوريست
چو پيش ازين كه به زير كلاه مشروطه

«اديب» خاطرش آزُرد بهر آزادى
چو ديد حالت زار و تباه مشروطه

[۱]. پگاه = صبح زود.

• < قبلی
• بعدی >