ایران‌بوم

سپاس و ستایش ز مزدای پاک
که آتش ز نورش شده تابناک

چنین رفته از پیشدادان سخن
که هوشنگ آن پادشاه کهن

چو سد روز از آغاز آبان گذشت
ز کوهی به یاری یاران گذشت

چو ناگه بر آن کوه ماری خزید
بر آن شد به سنگش کند ناپدید

بزد سنگ، اما بشد آن سیه
گریزان و پنهان شد از هر نگه

چو سنگش سر سنگ دیگر رسید
به ناگه ز آن آتشی برجهید

چو نور از دل سنگ آمد برون
شگفت آمد از سنگ خارا فزون

ز این داستان ایزدان پاس داشت
ز شادی آن آتشی برفراشت

به گردش نشستند شاه و سپاه
گشاده رُخ و شادمان تا پگاه

چو آهن به گرمای آتش نواخت
ز آهن بسی نیک‌افزار ساخت

فزون شد به دستور او کشت و کار
به خیش‌آهن و تیشه در کشت‌زار

ز آن نامور، کشور آباد گشت
زمین سبز و گیتی پر از داد گشت

« ز هوشنگ ماند این سده یادگار»
که بادا به گیتی رهش پایدار

سده را چنین نیک بنیان نهاد
روانش خوش و خرم و شاد باد