ایران‌بوم

خبرگزاری میراث فرهنگی- گروه فرهنگ و هنر- محمد میرکیانی، نویسنده، براین باور است که نسل جدید،استفاده از تعابیر،اصطلاحات و تکیه‌ کلام‌های عامیانه را از یاد برده است؛ یعنی همان چیزی که هویت زبان فارسی را شکل می‌‌دهد. همه چیز در دنیای امروز آنچنان با شتاب پیش می رود که فرصت ارتباط گسترده از افراد گرفته و زبان آنان ، به یک زبان خنثی تبدیل می‌شود.

وی با اشاره به ویژگی‌های زبان خنثی می‌گوید: زبان خنثی،یعنی زبانی که از خصوصیات یک زبان غنی بی بهره است و همه تعابیر،اصطلاحات و کنایه ها از آن حذف شده است و اگر نسل ما این‌گونه پیش برود،چیزی از زبان باقی نمی‌ماند و آنچه برجای می‌ماند یک وسیله ارتباطی بی‌روح است.

میرکیانی قصه و داستان را یکی می‌داند و می‌گوید:قصه،حکایت،افسانه،رویداد،واقعه، داستان و...در متون کهن ما، با یکدیگر مترادف و به معنی مجموعه حوادثی هستند که از پی هم می آیند.به همین خاطر وقتی می خواستند سرگذشت کسی را بپرسند به او می گفتند:«قصه آنچه بر تو گذشته را بگو.»

پس از مشروطه ،بعضی صاحب‌نظران به تقسیم‌بندی غلطی دست زدند و گفتند هر آنچه پیش از مشروطه بوده قصه و آن چیزی که پس از این تاریخ شکل گرفته، داستان نام دارد و این مرزبندی به باور من از پایه و اساس اشتباه است چون ملا احمدنراقی در بیتی گفته:«بشنوید ای دوستان این داستان / تا بگویم داستان راستان» پس در آن روزگار هم،داستان وجود داشته و برای مثال نظامی گنجوی از بزرگ‌ترین شاعران داستان‌پرداز است.

به باور نویسنده مجموعه« قصه ما مثل شد» نسبیت در قصه،معنای چندانی ندارد چراکه خوانندگان قصه دوست دارند همه چیز سپید سپید یا سیاه سیاه باشد..آدم‌ها علاقه‌مند به پیروزی خوبی بر بدی هستند.دلشان می‌خواهد روشنی بر تاریکی چیره شود.این یک نیاز فطری و طبیعی است.

میرکیانی بازنویسی و بازآفرینی قصه‌ها را مربوط به امروز و دیروز نمی‌داند و براین باور است که بسیاری از قصه‌های مثنوی،حکایت کسانی بوده که پیش از او زندگی می‌کرده اند و یا فردوسی در شاهنامه به روایت کردن داستان‌هایی پرداخته که دهقان‌های پیش از او روایت می‌کرده‌اند.اما در دنیای امروز باید از ابزار مدرن برای بازنویسی و بازآفرینی قصه‌ها استفاده کرد.همان‌گونه که کشوری چون کره برای معرفی فرهنگ و آداب و رسوم خود به دیگران،سینما را وسیله قرار داده است.