ایران‌بوم

نوبهار آمد و چون عهد بتان توبه شکست‌
فصل گل دامن ساقی نتوان داد ز دست‌
کاسه و کوزه‌ تقوی که نمودند درست‌
دیدم آن کاسه به سنگ آمد و آن کوزه شکست‌
باز از طرف چمن ناله بلبل برخاست‌
عاشقان بی می و معشوق نخواهند نشست‌
مژدگانی که دگرباره گل از گلبن رست‌
بلبل سوخته خرمن ز غم هجران رست‌
سرخ گل خنده زند و ابر به کهسار گریست‌
لاله بگرفت قدح بلبل عاشق شد مست‌
دلرباتر ز رخت در دمنی گل ندمید
دل گشاتر ز لبت در غنچه نیست