برگرفته از ماهنامه خواندنی شماره 77، شهریور و مهر 1392، صفحه 19
کمابیش دو سال و نیم پیش امپریالیسم آمریکا – استعمار انگلیس در قالب سازمان ناتو، به بهانه‌ی حمایت از خیزش مردمی مردم لیبی، این کشور را مورد یورش نظامی همه‌جانبه قرار دادند. این یورش و این طراحی از سالها پیش در دستور دو حکومت جنایتکار آمریکا و انگلیس قرار داشت و سرانجام در بهار سال 1390 از قوه به فعل درآمد.
روز بیست و سوم اردیبهشت ماه 1352 یعنی بیش از 40 سال پیش روزنامه اطلاعات خبر داد که:
«نشریه هفتگی آبزرور چاپ لندن در شماره‌ی اخیر خود نوشته است که در بهار سال 1970 [1349 خورشیدی] نقشه‌ی عملیات دامنه‌داری برای سرنگون ساختن رژیم سرهنگ قذافی در لندن تهیه شده بود ولی سرانجام این نقشه دستکم به صورت اولیه متروک شد. به موجب این نقشه قرار بود هدهای مزدور اروپایی به تریپولی فرستاده شوند تا زندان شهر را مورد حمله قرار داده و زندانیان سیاسی را آزاد کنند. این عملیات که به آن نام « هیلتون» داده بودند بایستی زنگ شورش و قیام عمومی را در لیبی به صدا در می‌آورد.
ابزرور می‌نویسد که دولتهای بزرگ سرانجام از این نقشه اطلاع پیدا کردند و موضوع مورد علاقه‌ی سرویسهای مخفی قرار گرفت و در نتیجه دولتهای آمریکا و انگلیس تصمیم گرفتند به این تلاش پایان داده و سرهنگ قذافی را از جریان اوضاع آگاه کنند.
چهل و یک سال بعد، یعنی در بهار سال 1102 میلادی (1390 خورشیدی)، همان نقشه‌ی پیشین به مورد اجرا درآمد. مزدوران غربی در بنغازی مستقر شدند و برپایه‌ی عملیات «هیلتون» که در گزارش هفته‌نامه‌ی آبزرور (Observer) در اردیبهشت‌ماه 1352 از آن نام برده بود « زنگ شورش و قیام عمومی در لیبی به صدا» درآورده شد. البته در سال کار برای غرب بسیار آسانتر بود؛ زیرا آمریکایی‌ها توانسته بودند در این فاصله سازمان تروریستی القاعده را شکل داده بودند و آن را برای اولین بار در افغانستان در راستای مقاصد خود به کار گرفته بودند.
یورش غرب زیر پوشش پیمان آتلانتیک (ناتو) مرگ و ویرانی و هرج و مرج برای لیبی به ارمغان آورد. لیبی که در روزگار دیکتاتوری «سویس افریقا» معروف بود در دوران «دموکراسی غربی» به یکی از عقب افتاده‌ترین و پرآشوب‌ترین کشورهای افریقا و بلکه جهان تنزل پیدا کرد.
زیربناهای اقتصادی و اجتماعی و ارتباطی کشور لیبی به کلی از میان رفته است و از حکومت مرکزی در این کشور تنها کاریکاتوری به جای مانده است. گروههای شورشی و تروریستی هر کدام به بخشی از این کشور حکومت می‌کنند و حتا برخلاف خواست غربی‌ها، تولید نفت این کشور به نصف کاهش یافته است.
البته در فاجعه‌ی لیبی، روسیه و چین نیز به همان اندازه‌ی غرب و شاید بیشتر مقصرند. این دو کشور با توجه به سابقه و با بهره‌گیری از حق «وتو» می‌توانستند از یورش مستقیم نظامی و بمبارانهای پیاپی هوایی این کشور و در نتیجه از فاجعه‌ای که امروز گریبانگیر مردم لیبی شده است، جلوگیری کنند.